آپارتمان آرامش را از مردم گرفت

اویس محمدیان|  کارشناس برنامه‌‌ریزی شهری:

فرهنگ آپارتمان‌نشینی به معنای توجه به آداب، قواعد و الزام‌های زندگی در یک محیط جمعی معنا و مفهوم پیدا می‌کند و دوری از این قواعد باعث مشکلات اجتماعی زیادی می‌شود.
خانواده‌ها با این تفکر که چهار دیواری اختیاری است، همچنان بر شیوه زندگی سنتی پافشاری می‌کنند. آنها بدون آن‌که توجهی به حقوق همسایه دیوار به دیوار یا همسایه طبقه پایین یا بالایی خود داشته باشند، روی رفتارهای خود پافشاری می‌کنند که مشکلاتی برای سایر ساکنان در یک ساختمان ایجاد خواهد کرد.

شهروندان اگر چه از خانه‌های حیاط‌دار به آپارتمان‌های چند طبقه کوچ کرده‌اند، اما نمی‌توانند در خانه‌های خود آرام بگیرند. 
آنها یا از مزاحمت همسایگان در عذاب هستند یا خود موجب مزاحمت دیگر همسایگان می‌شوند.
رشد جمعیت و تغییرات بنیادی و اساسی در شکل زندگی مردم دلیل اشتیاق آنها به آپارتمان‌نشینی است. تغییراتی نیز از سر اجبار و نیاز در جامعه به وجود آمد که دیگر چاره‌ای برای رفع جز آپارتمان‌نشینی وجود نداشت.

خارج شدن خانه‌ها از فضایی که وسعت آن امروزه برای نسل جدید کمتر در تخیل می‌گنجد و تبدیل شدن به خانه‌هایی در ابعاد کوچک‌تر به گونه‌ای که هر خانه روی خانه‌ای دیگر بنا شده، مدلی از زندگی را در جایی به نام آپارتمان به وجود آورده است؛ الگویی که زندگی در آن برخلاف زندگی در خانه‌های حیاط‌دار و بزرگ تابع قواعد و قانون خاص خود است.
 آپارتمان‌ها بنا به تعریف، واحدهایی از یک مجموعه ساختمانی هستند که در عرصه واحد، از یک پلاک ثبتی خاص با واحدهای مستقل و سند تفکیکی خاص و مجزا بنا شده‌اند.

با توجه به شروع ساخت‌و‌ساز مجتمع‌های آپارتمانی از دهه 40 که تعداد آنها از تعداد انگشتان دست فراتر نمی‌رفت، قانون تملک آپارتمان‌ها در سال 43 به تصویب رسید و آیین‌نامه اجرایی آن نیز چهار سال بعد، تدوین شد. 
اصلاح آیین‌نامه اجرایی آپارتمان‌ها در دهه 60 در حالی مورد بازبینی مجدد قرار گرفت که شهروندان در این دهه به زندگی در آپارتمان روی آورده و در کشاکش زندگی با مشکلات مختلفی روبه‌رو شده بودند.