اهدای عضو به فرهنگ‌سازی نیاز دارد

بهروز بنیادی|  عضو کمیسیون بهداشت و درمان مجلس:


قانون پیوند اعضا که از سال 1372 به مجلس تقدیم شده بود، در سال 1379 تصویب و آیین‌نامه آن را در سال 1381 دولت هشتم ابلاغ کرد. بعد از ابلاغ این آیین‌نامه شبکه فراهم‌آوری اعضای پیوندی ایران در همان سال شکل گرفت. 
اهدای عضو براساس وصیت مرحوم یا رضایت خانواده صورت می‌گیرد با این شرط که عضو بدن مرحوم شرایط و قابلیت اهدا شدن را داشته باشد. برخی افراد در دوره حیاتشان زندگی دیگران را نجات می‌دهند، اما عده‌ای از انسان‌ها پس از مرگشان جان یک تا 8 نفر را نجات می‌دهند و به آنها زندگی دوباره می‌بخشند .

هرچند با رضایت خانواده‌های بیماران مرگ مغزی بیماران بسیاری از مرگ نجات یافته‌اند، ولی هنوز هم 40 تا 45 درصد خانواده‌ها با اهدای عضو مخالفت می‌کنند، در صورتی که اگر موارد مرگ مغزی به موقع شناسایی شوند می‌توان همه بیماران نیازمند به عضو را پوشش داد. 
هرچند امیدواریم روزی برسد که هیچ‌یک از هموطنانمان دچار مرگ مغزی نشوند، چراکه تصمیم‌گیری خانواده‌ها برای اهدای عضو بسیار سخت است ولی اکنون برنامه‌‌ریزی برای بالا بردن سطح آگاهی مردم در شناخت و پذیرش مفهوم مرگ مغزی، تمایل به اهدای عضو و تربیت نیروی متخصص در بخش مراقبت ویژه برای آماده‌سازی خانواده‌ها امری ضروری به نظر می‌رسد. 

افراد مرگ مغزی باید به موقع به مرکز فراهم‌آوری اعضا معرفی شوند تا مراقبت صحیح صورت گیرد و تا زمانی که به پیوند می‌رسد ‌زیست‌پذیری ارگان‌ها دچار مشکل نشود. در واقع مراقبت صحیح، شناسایی و رضایت به موقع خانواده‌ها در این‌که عضو دچار مشکل نشود تاثیر بسیاری دارد. 
فرایند تایید مرگ مغزی فرایند بسیار دقیقی است به طوری که پس از معرفی بیمار به عنوان مرگ مغزی تیمی شامل 4 متخصص (متخصص مغز و اعصاب،جراح مغز و اعصاب، متخصص داخلی و متخصص بیهوشی) تشکیل می‌شود که هریک جداگانه بیمار را معاینه می‌کنند و پس از تایید این تیم مدیر کل پزشکی قانونی به عنوان نماینده قوه قضائیه تایید نهایی مرگ مغزی را انجام می‌دهد.