حالا به حقم رسیدم

نرگس قوی‌زری

فرض کنید بعد از ماه‌ها تلاش و کوشش، بعد از گذراندن روزهای سخت به امید رسیدن به شیرینی پیروزی و چشیدن طعم قهرمانی با اتفاقات غیرمنتظره‌ای روبه‌رو شوید که هم برنامه‌ریزی و تصورات‌تان را به‌هم بریزد و هم در آخر قهرمان نشوید. مورد بی‌توجهی و بی‌مهری قرار بگیرید، از مسابقات و تورنمنت‌ها دور بمانید و مصدومیت شدیدی را پشت سر بگذارید و حالا درست زمانی که در تلاش هستید برای بازگشت دوباره خبر بدهند که طلای 6سال پیش مال شما بوده است. 6سال انتظار برای رسیدن به مدال طلا! این شرایط سعید محمدپور وزنه‌بردار ملی‌پوش وزن 94کیلوگرم کشورمان در مسابقات المپیک لندن است. با او درباره چگونگی کسب این مدال و شرایطش در این روزها گفت‌وگو کرده‌ایم و او از طعم قهرمانی دیرهنگامش برایمان گفت.

   گرفتن مدال بعد از 6سال چه لطفی دارد؟

مطمئنا آن شیرینی 6سال پیش را ندارد ولی خدا را شکر که به حقم رسیدم و از این موضوع خیلی خوشحالم. لطف خدا بود این اتفاق افتاد و شبیه یک معجزه است. در طول تاریخ ورزش چنین اتفاقی بی‌سابقه بوده.

   برخی می‌گویند شانسی به مدال طلا رسیدید. خودتان هم اینطور فکر می‌کنید؟

کسانی که از وزنه‌برداری دور هستند الان شاید فکر کنند که من شانسی به این مدال رسیده‌ام اما اگر اخبار و شرایط وزنه‌برداری آن سال‌ها را مرور کنند می‌بینند که من همیشه از مسابقات دست پر و با مدال برگشته بودم. در المپیک لندن هم حتی اگر برنز می‌گرفتم نسبت به طلای حالا هم منافع بیشتری برایم داشت و هم لذت بیشتری. چون الان و با این مدال طلا نه مردم و نه مسئولان هیچ کدام من را به‌عنوان قهرمان المپیک نمی‌شناسند.

    از شرایط مسابقه آن سال بگویید. رقیبانتان چه کسانی بودند؟

رقیبان من همه عنوان‌داران جهان و المپیک بودند. 2 ورزشکار از روسیه یکی از مولداوی، قزاقستان، آذربایجان و... که من سال قبلش در مسابقات جهانی بالاتر از همه آنها به جز وزنه‌بردار قزاقستان ایستاده بودم با همان امتیاز مجموع که در المپیک زدم. اما آن سال در المپیک رقابت خیلی سنگین بود. طوری که نفر چهارم یک کیلوگرم بیشتر از رکورد المپیک زد اما مدال نگرفت. آن سال در وزن 94کیلوگرم رقابتی بود که در تاریخ وزنه‌برداری دیده نشده بود که در آخر هم مشخص شد دلیلش چه بود.

    و نتیجه چه شد؟

وزنه‌بردار قزاق اول شد و طلا گرفت، بعد از او یکی از وزنه‌برداران روسیه دوم شد، ورزشکار مولداوی مدال برنز گرفت و ورزشکار دیگری از روسیه چهارم شد. من 3 نفر اول را در مسابقات جهانی در سال گذشته‌اش پشت سر گذاشته بودم اما در المپیک نشد.

   ‌پس شما آن سال یکی از امیدهای کسب مدال بودید؟

بیشتر از خودم آقای باقری که مربی‌ام بودند روی مدال من حساب کرده بودند. رقیب اصلی من همان وزنه‌بردار قزاق بود که در همه مسابقات طلا گرفته بود. حتی یک نقره هم نداشت؛ همه طلا. در المپیک پکن هم طلا گرفت که البته آن هم نتیجه آزمایش دوپینگش مثبت اعلام شد. با وجود او 90درصد مطمئن بودیم که مدال نقره مال من است. من هم خیلی جنگیدم و به وزنه 226کیلو حمله کردم که در آخرین لحظه در حرکت قیچی افتاد. به وزنه‌ای حمله کردم که بالاتر از رکوردهای تمرینی من بود و اگر موفق می‌شدم نقره می‌گرفتم.

    در چنین شرایطی و با این نتیجه که انتظارش را هم نداشتید بعد از مسابقه چه حالی داشتید؟

بعد از مسابقه خیلی سخت بود. تک‌تک روزهای تمرین‌های سخت جلوی چشم‌ام آمد، شب‌هایی که از درد بدن و خستگی خوابم نمی‌برد، همه سختی‌ها همان لحظه از جلوی چشم‌ام می‌گذشت و ناراحت بودم که نتوانستم جلوی خانواده‌ام و مردم سربلند باشم. تجربه این را نداشتم که بدون مدال برگردم و نمی‌دانستم چقدر سخت است. نمی‌دانستم مدال نگیری به تو توجهی نمی‌شود. دلم شکست. از ورزش بدم آمد. در فرودگاه دیدم که همه سعی دارند مدال‌آوران را سمت خودشان بکشند اما به من و سهراب مرادی که مدال نیاورده بودیم هیچ توجهی نشد. ما مانند 2مسافر عادی کناری ایستاده بودیم.

    و بعد از آن همه تلخی بالاخره این خبر خوش را چطور شنیدید؟

هفته پیش آقای شهنازی- دبیرکل کمیته ملی المپیک- خبر را به من دادند. از ته دل خوشحال شدم. واقعا ذوق داشتم. اول به پدرم خبر دادم او هم خوشحال شد. هرچند این خبر مربوط به 2، 3سال پیش بود اما تأیید نشده بود و ما منتظر بودیم.

    پس چرا اینقدر طولانی شد؟

در وزن ما چون آزمایش دوپینگ خیلی‌ها مثبت درآمده بود این روند طولانی شد.

    با این شرایط مدال نقره و برنز هم به نفرات بعدی شما می‌رسد.

اینطور که شنیده‌ام جواب آزمایش دوپینگ نفر ششم و هفتم هم مثبت بوده و در این صورت مدال نقره و برنز به نفر هشتم و نهم می‌رسد. خبر این ماجرا در رسانه‌های خارجی به‌عنوان کثیف‌ترین رقابت تاریخ ورزش منعکس شده‌است.

   بعد از المپیک لندن چه کردید؟ چرا دیگر نتوانستید مدالی بیاورید؟

تا 2 سال بعدش که با فدراسیون مشکلاتی داشتم اما سال بعدش در بهترین شرایط جسمی در سال 2015دچار مصدومیت شدید شدم. یک‌ماه مانده به مسابقات جهانی آمریکا بود که آرنجم درآمد و دچار مصدومیت وحشتناکی شدم. نه در ایران و نه در فرانسه و آمریکا کسی درمانش را قبول نمی‌کرد. می‌گفتند آسیب‌دیدگی نادری است و تضمین نمی‌کنیم بتوانی بعدش به ورزش قهرمانی ادامه دهی. بالاخره در ایران عمل را انجام دادم و الان هم تمریناتم را شروع کرده‌ام. باید آهسته جلو بروم.

    در چه وزنی می‌خواهید ادامه دهید؟

آن سالی که مصدوم شدم یک سال بود که به 105کیلوگرم آمده بودم. البته الان وزن‌ها تغییر کرده و اگر خدا کمک کند می‌خواهم در وزن 109کیلوگرم بازگردم.

    فکر می‌کنید اگر مدال طلا را همان 6سال پیش می‌گرفتید چقدر در روند زندگی‌تان فرق داشت؟ سعید محمدپور الان کجای زندگی ایستاده بود؟

نمی‌توان چیزی گفت. شاید اگر همان وقت طلا گرفته بودم، خدای نکرده برخی اتفاقات می‌افتاد. من می‌گویم حتما خیری در آن ‌بوده اما اگر همان موقع طلا را گرفته بودم راحت می‌توانستم در المپیک ریو و 2 دوره مسابقات جهانی مدال بگیرم. آن زمان من از همه هم‌تیمی‌هایم کوچک‌تر بودم. می‌توانستم در آن زمان کم سن‌ترین مدال‌آور المپیک برای کشور باشم. الان هم هنوز فرصت دارم. 25سالم است و می‌توانم ورزش حرفه‌ای را ادامه بدهم. اگر مشکلی پیش نیاید به امید خدا سال آینده به میادین برمی‌گردم.

    به جز مدال آیا جایزه نقدی هم به شما تعلق می‌گیرد؟

در سال 2012وزارت ورزش به کسانی که در المپیک مدال طلا آورده بودند 200سکه بهارآزادی داد. کمیته ملی المپیک هم 70میلیون تومان به اضافه 5هزار دلار جایزه می‌داد.

   پس این جوایز الان شامل حال شما هم می‌شود؟

به‌نظر شما نباید بشود؟ این مدال من با آن مدال‌ها فرقی ندارد. همان مدال طلایی که بقیه ورزشکاران جوایزش را گرفتند، الان برای تاریخ ورزش ایران ثبت شد.

    منظورم به لحاظ قوانین موجود است و اینکه آیا در این رابطه صحبتی شده یا نه؟

صحبت شده اما به من گفته‌اند آن زمان سکه ارزان بوده و حالا که گران است شرایط فرق دارد. به هر حال من پیگیرش هستم.