رنج بیکاری در عسلویه

راضیه بوستانی| بوشهر - خبرنگار:

بیکاری در عسلویه به عنوان یکی از قطب‌های اقتصادی و صنعتی کشور برای ساکنان آن پذیرفتنی نیست.
جوانان عسلویه بارها و بارها از نبود کار انتقاد کرده‌اند؛ از تجمعات مختلف گرفته تا نوشتن طوماری که با آن بتوانند دردهایشان را به گوش مسئولان استانی و کشوری برساند.

 مشاغل اولیه ساکنان عسلویه با رشد صنعت از بین رفته و چشم امیدشان برای ارتزاق فقط به این صنایع دوخته شده است.


مدیر بومی می‌خواهیم

یکی از جویندگان کار در شهرستان عسلویه به همشهری می‌گوید: هر روز مسیر روستای بندو تا اداره کار شهرستان را برای یافتن کار می‌روم و برمی‌گردم به این امید که روزنه‌ای باز شود. ولی دیگر پولی برای رفت و برگشت‌هایم نمانده و ادامه پیگیری‌ها را به نماینده اشتغالمان سپرده‌ام. «علی نصرانی» می‌افزاید: پتروشیمی‌های مستقر در عسلویه هر کدام حداقل ۱۰ پیمانکار دارند. با این ظرفیت اشتغالی که در عسلویه هست وجود این همه جوان بیکار دور از انتظار است. چندین بار اعتراض کرده‌ایم. وقتی در میان ما بومیانی هستند که توانایی مدیریت اداره کار را بر عهده دارند چرا باید غیربومیانی مدیریت را در دست گیرند که اشتغال بومیان را معمولا نادیده می‌گیرند.


بیکاری همچنان پابرجاست

یکی از نمایندگان افراد جویای کار در عسلویه با اشاره به افزایش بیکاری در عسلویه طی سال جاری به همشهری می‌گوید: بیش از یک سال و نیم است که از مراجعه مکرر افراد جویای کار عسلویه به اداره کار می‌گذرد اما هنوز گرهی از مشکلات آنان گشوده نشده است. 
«ابراهیم العوضی» با بیان این‌که گزینش افراد از سایر شهرستان‌های استان نسبت به عسلویه در سال‌های اخیر بسیار چشمگیر بوده می‌افزاید: جوانان عسلویه دلیل گزینش غیربومیان را وجود مدیران غیربومی در اداره کار می‌دانند. 
حدود ۲ سال پیش ۱۲۰ نفر را برای بخش حراست فراخواندند که باز هم سهم بومیان هیچ بود. جوانان عسلویه زمانی از فرصت‌های شغلی باخبر می‌شوند که افراد غیربومی جدید را در بخش‌های مختلف مشغول به کار می‌بینند بدون این‌که قبل از جذب نیرو اطلاع‌رسانی خاصی در این خصوص صورت بگیرد.
وی تصریح می‌کند: در بین بیکاران عسلویه، تحصیلکرده‌های دوره‌های کارشناسی و کارشناسی ارشد در رشته‌های مختلف کم نیستند. با وجود این بسیاری از آنها حدود یک سال و نیم است به دنبال دست و پا کردن شغلی برای خود به این در و آن در می‌زنند در حالی که صنعت در دو قدمی آنهاست.


گواهینامه‌های بی‌حاصل

«ابراهیم العوضی» با اشاره به برگزاری دوره‌های متعدد آموزشی برای کارجویان یادآور می‌شود: افرادی که در دوره‌های آموزشی شرکت می‌کنند در پایان دوره گواهینامه‌ای دریافت می‌کنند تا از طریق آن بتوانند جذب واحدهای صنعتی شوند. ولی در نهایت از سد مصاحبه گذر نمی‌کنند. وی یادآوری می‌کند: در 2 سال اخیر آمار به‌کارگیری بومیان عسلویه کمتر از ۲۰۰ نفر بوده که بخش کوچکی از افراد بیکار را شامل می‌شود. 
طی ماه‌های اخیر اعتراض جوانان عسلویه به اوج خود رسیده تا جایی که قرار شد مدیران غیربومی اداره کار شهرستان عسلویه جای خود را به مدیران بومی بدهند.


جوانان بیکار ۳ برابر شدند

نماینده اشتغال عسلویه نیز با اشاره به اشتغال کمتر از هزار بومی در شرکت‌ها و صنایع مستقر در عسلویه به همشهری می‌گوید: بر اساس ماده 47 قانون برنامه توسعه 6 ساله مصوبه نمایندگان مجلس، در جایی که صنعت مستقر است باید از نیروهای بومی برای اشتغال در صنایع بهره برد. این در حالی است که در عسلویه با وجود این‌که مهد شرکت‌ها و صنایع مختلف است فقط 900 نفر از بومیان به‌کار گرفته شده‌اند.

«محمد باکری» با بیان این‌که در حال حاضر 850 نفر جویای کار در عسلویه وجود دارد، می‌افزاید: در سال گذشته حدود 250 تا 300 نفر در عسلویه بیکار بودند اما امسال این آمار به 850 نفر رسیده است. این افراد بیکار، جوانان 20 تا 30 ساله‌ای هستند که اکثر آنها از تحصیلات دانشگاهی برخوردارند و مدارک مختلف دانشگاهی در حوزه HSE، شیمی و دیگر رشته‌های مورد نیاز صنایع را دارند.
وی دلیل افزایش یکباره تعداد بیکاران عسلویه در سال جاری را خانه‌نشینی لنج‌داران عنوان و  اضافه کرد: خانه‌نشینی لنج‌داران بر تعداد بیکاران عسلویه افزوده است.

 در عسلویه حداقل ۲۰۰ لنج وجود دارد که روی هر کدام حداقل ۳ نفر برای ارتزاق به کشورهای حوزه خلیج فارس می‌رفتند. مشکلاتی که برای لنج‌دارن پیش آمد و آنها رامتوقف کرد مشکل اشتغال عسلویه را نیز دوچندان کرد.

باکری با بیان این‌که مشکل اشتغال عسلویه با وجود این همه شرکت و صنعت به گونه‌ای نیست که قابل حل نباشد، تصریح می‌کند: رفع مشکل اشتغال بومیان عسلویه نیازمند همت مدیران است. 
زمانی از پتروشیمی جم خواستیم از بین 30 نیرویی که قصد گزینش دارد 15 نفر را به بومیان عسلویه اختصاص دهد، اما فقط یک نیروی بومی عاید عسلویه شد در حالی که سایر نیروها از استان‌های دیگر انتخاب شدند. این در حالی است که نیروهای بومی نیازی به خوابگاه، پرواز و حق مسکن ندارند و فقط وجود یک سرویس برای جابه جایی آنها کافی است.