محمد درویش/ کارشناس محیط‌زیست:
1. اخیرا یک مؤسسه معتبر بین‌‌المللی با بررسی ۱۷ مولفه و شاخص در بین ۱۵۰ شهر مورد بررسی در جهان، توانسته جدولی از آرام‌ترین و پراسترس‌ترین نقاط برای زندگی فراهم کند.
این شاخص‌ها عبارتند از: تراکم جمعیت، حمل‌ونقل عمومی، حس امنیت، آلودگی هوا، آلودگی نوری، بدهکاری سرانه، قدرت خرید خانواده، سلامتی جسمی، برابری نژادی، فضای سبز، ترافیک، ساعت‌های روشن و آفتابی روز (میانگین/سال)، آلودگی صوتی، بیکاری، امنیت اجتماعی، سلامتی روحی و برابری جنسیتی.
2. همانطور که مشاهده می‌فرمایید، ۹ مولفه از این تعداد به‌صورت مستقیم یا غیرمستقیم در شمار پیراسنجه‌های طبیعی یا محیط‌زیستی جای می‌گیرند که آشکارا نشانه اهمیت پرداختن و لحاظ آموزه‌ها و موازین محیط‌زیستی در طراحی مبلمان شهری است.
3. چنین است که در مؤسسه Zipjet - نهاد انجام‌دهنده این بررسی- به تکامل فناوری‌هایی پرداخته می‌شود که به کاهش استرس در زندگی مردم کمک می‌کند.
شایان توجه است که بر دلهره و استرس، بارها و بارها به‌عنوان عوامل کلیدی که کیفیت زندگی و سلامتی روانی انسان را کاهش می‌دهد، تأکید شده است.
آنها هزینه انجام این بررسی پژوهشی را متقبل شدند تا کشف کنند که شهرهای پراسترس دنیا چگونه می‌توانند از شهرهایی که از استرس کمتری برخوردارند، سرمشق بگیرند.
مدیران این مؤسسه می‌گویند: ما سلامتی روانی یک شهر را آزمایش کردیم و سپس همه عوامل اصلی ایجاد‌کننده استرس را درنظر گرفتیم؛ ازجمله بیکاری، بدهکاری سرانه، ترافیک، حمل‌ونقل عمومی، امنیت، آلودگی محیط‌زیست و تراکم جمعیت. ما همچنین نکاتی مانند کمبود ساعت‌های روشن و آفتابی روز را مورد توجه قرار دادیم که با کاهش سلامتی روحی در ارتباط است.
فلوریان فِربِر، مدیر اجرایی شرکت Zipjet می‌گوید: مشکلات روحی در سراسر دنیا در حال افزایش هستند، به همراه استرس که عامل محرک و گسترش دهنده‌ای در این زمینه به شمار می‌رود. ما امیدواریم که با انگشت گذاشتن بر چگونگی مدیریت استرس از جانب شهرهایی که این نکته کمتر شامل حالشان می‌شود، شهرهایی که با این مشکل بیشتر درگیر هستند، بتوانند از این نمونه‌ها بهره ببرند.
4. در این سیاهه، در صدر، اشتوتگارت در آلمان و در انتها بغداد در عراق قرار دارد. شهرهایی چون لوکزامبورگ، هانوفر، برن، مونیخ، سیدنی و بوردو در شمار 10شهر نخست و آرام این جدول قرار گرفته‌‌اند، اما نکته تامل برانگیز و نگران‌کننده آن است که تهران در جایگاهی بدتر از کراچی، دهلی نو و مانیل در رتبه ۱۴۵ قرار گرفته و فقط شهرهایی چون کابل، لاگوس، داکار و قاهره وضعیتی بدتر از تهران دارند.
5. امیدوارم انتشار گسترده نتایج چنین بررسی‌هایی نه فقط به مدیران شهرداری و وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و سازمان حفاظت محیط‌زیست که به معاونت پیشگیری از جرم قوه قضاییه و وزارت کشور کمک کند تا دریابد که شاید اگر می‌خواهند تعداد نزاع در تهران را از 7هزار به ازای ۱۰۰هزار جمعیت، کاهش دهند و از تعداد 15میلیون پرونده قضایی در سال بکاهند؛ یک راهش توجه جدی‌تر به رعایت هنجارها و اخلاق محیط‌زیستی در تمامی سطوح مدیریتی کشور است.