ستایش قطری در زمانه بازی «کی‌روشی»

علیرضا مجمع روزنامه‌نگار
حتی خوش‌بین‌ترین هواداران پرسپولیس و استقلال هم زمانی که قرعه یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان آسیا از گلدان‌ای اف سی خارج شد فکر نمی‌کردند بتوانند از این سد خوفناک بگذرند. اوضاع برای پرسپولیس البته بدتر بود. استقلال به یک تیم آشنا برای ما خورده بود و بالطبع با یک آنالیز و برنامه‌ریزی دقیق می‌توانست به نیمه‌نهایی برسد. پرسپولیس اما به تونل وحشت رسیده بود؛ جایی که مخالفان سرسخت برانکو هم پست‌هایشان را برای فضای مجازی آماده کرده بودند تا وقتی برانکو از آسیا حذف شد آنها را روی کانال‌ها و صفحه‌های تلگرامی بفرستند. الدوحیل تا رسیدن به اینجا اصلا باخت نداشت و رفت و برگشت همه تیم‌ها را برده بود. آن هم نه بردن‌های ناپلئونی یک هیچ و دو یک و التماسی. قشنگ و مردانه رفته و فوتبال بازی کرده و با بولدوزر از روی حریفانش رد شده بود. این یعنی اینکه جریان تفکر فوتبالی در تیم قطری از پایه درست گذاشته شده و همان بحثی که بارها درباره تیم‌های عربی مطرح شده است، اینجا هم دوباره باز می‌شود. اینکه تیم‌های عربی مقابل تیم‌های قوی‌تر از خودشان یا حتی هم‌ترازشان بازی را می‌بندند و نتیجه را در یک ضدحمله برای خود برمی‌دارند. متأسفانه الان این روش بعد از سال‌ها که با اصطلاح «بحرینی» از آن نام‌ برده می‌شد در میان همین بروبچه‌های خبرنگار ایرانی طرفدار مربی تیم ملی ایران به روش «کی‌روشی» معروف شده است. پرسپولیس در بازی رفت به صورت منطقی روزنه‌های نفوذ تیم قطری را بست و حتی بالانس بازی را در بسیاری از زمان‌های بازی به نفع خود کرد. در این نوع بازی‌ها هم طبیعی است که چون بازی برگشتی وجود دارد، همه توان تیم‌ها رو‌نمی‌شود. بازی برگشت در آزادی برای پرسپولیس علاوه بر اینکه حکم مرگ و زندگی را داشت، یک دستور دیگر را هم باید انجام می‌دادند و آن گل نخوردن بود. نیمه اول که یک هیچ به نفع تیم قطری شد، سکوها و زمین هردو تمام انرژی‌شان تخلیه شد. اما یک عامل باعث شد بازی برگردد و معجزه رخ دهد؛ اینکه تیم قطری به بازی «کی‌روشی» اعتقاد نداشت. طرفداران کی‌روش حتما می‌گویند حماقت کرد. باید بازی را می‌بست و نتیجه را برمی‌داشت، اما این کاری که الدوحیل کرد احترام به روح فوتبال بود. آنها نمی‌توانستند روشی که از پایه یاد گرفته بودند را کنار بگذارند، پس بعد از گل اول جلو آمدند و خواستند گل دوم را بزنند. در دراز مدت کسانی که از این کار الدوحیل به نام حماقت یاد می‌کنند خواهند فهمید که روش قدیمی عرب‌ها دیگر جایی در فوتبال مدرن نخواهد داشت. باید بخش عمده‌ سپاسمان از پرسپولیس در صعود به نیمه‌نهایی آسیا را به غول قطری بدهیم. یونان و چلسی و اتلتیکو مادرید و حتی ایتالیای کاتانچیوی دهه‌های هفتاد، هشتاد جهان درصدد کشتن روح فوتبال در جهان و برداشتن تنها نتیجه از زمین فوتبال نتوانستند روح فوتبال را نابود کنند و فوتبال با بردن و روح جنگندگی تا اینجا رشد کرد و آمد. سپاس ما از قطری‌ها نه برای باختن به تیم ایرانی، که برای پیاده کردن فوتبال درست در زمین باید با احترام کامل ابراز شود. این شکل از بازی در فوتبال، در آینده پاسخش را خواهد گرفت.