پرسپولیس؛ بدون هیس و فیس

رسول بهروش

بازگشت در بازگشت؛ پرسپولیس بازی رفت را ناعادلانه به الدوحیل باخت و در نیمه اول مسابقه برگشت هم غیرمنصفانه شکست خورد. سرخ‌ها اما قیامت کردند و ظرف 20دقیقه سه گل به تیمی زدند که در همین مرحله قبل العین امارات را با عمر عبدالرحمن و شرکا، هشت‌تایی کرده بود. پرسپولیس تیمی را در هم کوبید که به یک سال بی‌شکستی‌اش غره بود و مدیران و مربیانش با دماغ سر بالا به تهران آمدند. در نشست خبری قبل از بازی، از ریخت و قیافه نبیل معلول نخوت و تکبر می‌بارید. پرسپولیسی‌ها اما کاری کردند که او 24ساعت بعد به بهانه گرفتگی صدا در نشست بعد از بازی حاضر نشد! در مورد آمار و ارقام محیرالعقول و اینکه پرسپولیس تیمی را شکست داد که حتی یوسف‌العربی سرشناس در ترکیب اصلی‌اش نمی‌گنجید زیاد حرف زده شده؛ اما شاید بزرگ‌ترین دستاورد سرخ‌ها از آن دوشنبه تاریخی چیز دیگری بود؛ گواهی تازه بر اعجاز با هم بودن و کنار هم ایستادن.

پرسپولیس یک سال است بازیکن نگرفته و درست در همین بازه زمانی نصف تیم برانکو ریزش کرده است. آنها اما فقط با 13بازیکن، بی‌بهانه و مردانه مبارزه کردند تا به نخستین تیم ایرانی تاریخ تبدیل شوند که دو نیمه‌نهایی متوالی لیگ قهرمانان را تجربه می‌کند. نکته سحرانگیز این تیم آن است که اگرچه موجودی اندکی دارد، اما همه بازیکنانش با تمام وجود برای کسب موفقیت عرق می‌ریزند. شاید در این مدت بهترین بازیکنان ایران پرسپولیس را ترک کرده باشند و شاید بضاعت کیفی این تیم تنها یک ملی‌پوش باشد، اما همه آنهایی که در این ماه‌ها با پیراهن سرخ به میدان رفته‌اند، مثل سربازان واقعی جنگیده‌اند. از ماهینی و خلیل‌زاده با همه اشتباهات گاه و بیگاه‌شان تا نوراللهی سر به زیر و عالیشاهی که یک سال خانه‌نشین بود، امروز هیچ‌کس بر سر پرسپولیس و هوادارانش منتی ندارد. این بچه‌ها تا آنجا که نفس دارند می‌دوند و از جان مایه می‌گذارند. رمز موفقیت این تیم را می‌شود در قاب شادی گل سوم دید؛ جایی که کریم باقری قبل از ضربه آخر گادوین منشا دیوانه‌وار وارد زمین شد و حسین ماهینی با کیسه یخ بر زانو 70متر را دوید تا به جشن گل برسند. شما یادتان نمی‌آید؛ اما همین سه‌ماه پیش بازیکنی عضو این تیم بود که در صحنه گل دقیقه نودی جلال حسینی به الجزیره، از شدت ناراحتی ناخن شصتش را گاز می‌گرفت!

برای این پرسپولیس با کوه مشکلاتش، دستاورد فعلی چیزی کم از قهرمانی آسیا ندارد؛ اما اگر آنها جلوتر هم رفتند نباید تعجب کرد. خوبی این تیم آن است که هیس و فیس ندارد. بازیکنی که خطاب به تماشاگران انگشتش را روی دماغش می‌گرفت، امروز در دوحه حسرت بازی جلوی بیشتر از 200تماشاچی را می‌کشد و آن یکی که دستش را روی گوش‌هایش می‌گذاشت تا به مردم سرکوفت بزند، در لیگ مهجور لهستان با خودش منچ و مارپله بازی می‌کند. فرشاد احمدزاده، بازیکن ایرانی تیم مشهور «‌شلاسک وروتسواف» اخیرا گله کرده که دو‌ماه است یک ایرانی هم ندیده و کم مانده زبان فارسی را فراموش کند. از قضا فراموشی اصلا هم چیز بدی نیست، مثل تیم متحدی که او و امثال او را از یاد برد تا با همت وفادارها سر به طاق آسمان بزند. اواخر فصل پیش، مهدی طارمی ویدئو داد و با یکی از آن لبخندهای دوست‌نداشتنی‌اش گادوین منشا را تحقیر کرد؛ «کسی که به خاطرش مرا نابود کردید فقط چهار گل برای‌تان زد» اصلا بگذار منشا فقط یک گل بزند و آن، چیزی شبیه همین گل افسونگر دوشنبه‌شب باشد؛ آن هم از بازیکنی که یک سال است روی نیمکت می‌‌نشیند و از خودش اطوار در نمی‌آورد. اگرچه پنجره‌ها بسته است و نفس کشیدن آسان نیست، اما هواداران پرسپولیس امسال بیشتر از پارسال می‌توانند به ادامه موفقیت در آسیا امیدوار باشند، چون دیگر خبری از مارهای در آستین نیست؛ همانها که موقع بازگشت غیرقانونی برای حسین هدایتی فایل صوتی می‌فرستادند که: «حاجی فقط به عشق خودت دارم برمی‌گردم» و البته شب قبل از بازی الهلال معلوم شد که یک میلیارد هم پول زیرمیزی گرفته‌اند. هدایتی که فعلا در دسترس نیست و عشاق سینه‌چاکش هم می‌توانند در لیگی توپ بزنند که قهرمانش ظرف 20دقیقه سه گل از پرسپولیس تهی‌دست می‌خورد. عزت زیاد!