این خانه را حفظ کنید

فاطمه کاظمی| دبیر تحریریه روزنامه همشهری همدان:

مهم‌ترین هدف تشکیل سازمان بهزیستی پیشگیری از وقوع آسیب‌های اجتماعی و معلولیت‌هاست. فعالیت در این زمینه طیف گسترده‌ای را شامل می‌شود. تأسیس سرپناه‌های شبانه یکی از برنامه‌های سازمان بهزیستی برای کاهش آسیب‌های اجتماعی است. این مراکز، مراکزی هستند که به منظور کاهش آسیب‌های بهداشتی و اجتماعی ناشی از مصرف موادمخدر راه‌اندازی شده‌اند و به معتادانی که آلوده به موادمخدر هستند و جایی برای سکونت ندارند خدمات ارائه می‌دهند. ساعت فعالیت این مرکز از 20 تا 8 صبح است. 

خدمات ارائه‌شده شامل مشاوره پیشگیری ازاعتیاد، مشاوره در خصوص بیماری‌های ایدز و هپاتیت، آموزش رفتارهای سالم و همچنین توزیع سرنگ و سرسوزن، بروشور، پانسمان زخم و جراحات، ارجاع به مراکز درمانی، پذیرایی با چای و غذای گرم و مواردی از این دست است. هدف نهایی این مراکز ساماندهی معتادان بی‌خانمان، جذب آن‌ها به مراکز درمانی و بازگشت به آغوش خانواده و جامعه است.

سازمان بهزیستی استان همدان در حال حاضر دارای 2 مرکز سرپناه ویژه آقایان و بانوان است که از سال 1390 مشغول به فعالیت هستند. مرکز ویژه آقایان فقط در فصول سرد سال اما مرکز ویژه بانوان به لحاظ اهمیت موضوع در تمام طول سال فعالیت دارد.نظارت بر همه فعالیت‌ها و کیفیت ارائه خدمات در مرکز، ارائه گزارش فعالیت‌های مرکز به بهزیستی شهرستان به طور مداوم و ارجاع و کمک به فراهم شدن زمینه بازگشت مصرف‌کنندگان مواد به خانواده و جامعه از وظایف مسئولان این مراکز است.به گفته مسئولان اداره کل بهزیستی استان محدوده سنی 29 تا 38 سال بیشترین فروانی پذیرش در مرکز سرپناه شبانه بانوان را دارند. بیشتر مراجعه‌کنندگان تحصیلات سیکل دارند و زنان مطلقه هستند. 

این زنان معمولا متعلق به مناطق حاشیه‌ای شهر هستند.زنان مراجعه‌کننده معمولا چندمصرفی هستند، 85 درصد سابقه خانوادگی در اعتیاد دارند و 55 درصد آن‌ها معمولا به صورت مداوم به مرکز مراجعه می‌کنند. به تفکیک نوع محل زندگی، 20 درصد کاملا بی‌سرپناه هستند، 9 درصد در پاتوق زندگی می‌کنند، 71 درصد آن‌ها خانواده دارند اما روابط آن‌ها مختل است. 

به تفکیک سوابق زندانی‌بودن 54 درصد آن‌ها سابقه زندان دارند و 46 درصد هرگز به زندان نرفته‌اند.از زمان راه‌اندازی این مرکز در همدان یکی از نهادهای فعال در کنار این مرکز و همچنین ساکنان این محله با فعالیت آن مخالفت می‌کنند و خواستار انتقال این مرکز به منطقه دیگری هستند، در حالی که این مرکز از نظر جانمایی در مکان مناسبی قرار گرفته و نه خیلی نزدیک به مرکز شهر و نه خیلی دور از شهر است و دسترسی زنان جامعه هدف به آن راحت‌تر اتفاق می‌افتد.

از طرفی انتقال این مرکز به مکان دیگر راه‌حل مشکل نیست و اگر شهروندان درباره مزایای وجود چنین مرکزی توجیه شوند که جامعه روحانیت در این زمینه بسیار موثر است، دیگر این مخالفت‌ها وجود نخواهد داشت و این خانه امن برای زنان بی‌سرپناه برای همیشه پابرجا خواهد ماند.