رسول بهروش
به تازگی مصاحبه بلندی از احمدرضا عابدزاده منتشر شده که وی در بخشی از آن در مورد پسرش صحبت کرده است. امیر عابدزاده در آخرین روزها به فهرست نهایی تیم ملی در جام‌جهانی 2018روسیه اضافه شد و حالا به همین بهانه، پدر او شرحی از روند رشد این گلر جوان ارائه داده است. عابدزاده بزرگ در بخشی از سخنانش که این روزها به‌شدت موردتوجه قرارگرفته، به مقطعی مجهول از زندگی امیر اشاره می‌کند و می‌گوید: «تاتنهام او را می‌خواست، اما تا پاسپورتش را دیدند پس زدند. مشکل امیر پاسپورت ایرانی‌اش بود. شاید اگر او پاسپورت افغانی هم داشت جذب می‌شد، اما امیر را به همین بهانه نخواستند». اصلا معلوم نیست احمدرضا به کدام دوران اشاره می‌کند، اما همین چند جمله او، سور و سات مرثیه‌سرایی‌های سطحی در شبکه‌های اجتماعی را فراهم کرده و خیلی از عوام بر سر خودشان می‌کوبند که ببینید ما چقدر مفلوک شده‌ایم و باقی قضایا!
البته که اصل حرف درست است و کسی نمی‌تواند بگوید امروز پاسپورت ایرانی به اندازه مورد‌انتظار ارزش دارد، اما خوب است پس از شنیدن هر ادعایی، حداقل کسری از دقیقه به فکر فرو‌برویم و بعد از آن بساط اشک و آه راه‌بیندازیم. احمدرضا عابدزاده، عزیز و اسطوره همه ماست اما آنچه او در مورد انتقال ناموفق امیر به تاتنهام مطرح می‌کند نمی‌تواند مبنای منطقی داشته باشد. واقعا چطور ممکن است باشگاهی به بزرگی تاتنهام، برای جذب بازیکن در هر رده‌ای عزم جدی داشته باشد اما تازه هنگام دریافت پاسپورت او برای انجام امور اداری پی به ملیت آن فوتبالیست ببرد؟ اینطور که احمد داستان را تعریف کرده، مثلا تاتنهامی‌ها به‌شدت تحت‌تأثیر توانایی‌های امیر قرار‌گرفته‌اند، همه مقدمات را برای انتقال او فراهم کرده‌اند و آخر‌آخرش بعد از دیدن پاسپورت او گفته‌اند: «ای بابا، اینکه ایرانی است. حیف شد!» اصلا چنین چیزی با عقل جور در‌می‌آید؟ در همین لیگ فکسنی ما وقتی قرار به جذب بازیکن خارجی است، بلااستثنا اول از ملیت او حرف زده می‌شود؛ یعنی مثلا اول می‌گویند استقلال قرار است یک بازیکن عراقی بگیرد و بعد نام طارق همام به میان می‌آید؛ یعنی انگلیسی‌ها به اندازه ما هم حرفه‌ای نیستند؟
نکته دیگری که داستان را مضحک‌تر از قبل می‌کند، ایجاد این فضا تنها یک‌ماه بعد از انتقال تاریخی و رکوردشکن علیرضا جهانبخش به برایتون در لیگ برتر است. آیا جهانبخش که با 17میلیون پوند به گران‌ترین بازیکن تاریخ باشگاه انگلیسی تبدیل شد، پاسپورت ایرانی ندارد؟ آیا سعید عزت‌اللهی که همین تابستان به ردینگ پیوست یا کریم انصاری‌فرد که در آستانه حضور در گالاتاسرای است، ایرانی نیستند؟ امثال کریم باقری، حسین کعبی، اشکان دژاگه و آندرانیک تیموریان که طی مقاطع مختلف در لیگ جزیره توپ زده‌اند چطور؟ ماجرای آندو از همه اینها جالب‌تر است. تیموریان بعد از جام‌جهانی 2006از ابومسلم مشهد به بولتون رفت و دوران بازی او در این تیم با یک بحران سیاسی وحشتناک بین ایران و انگلستان مقارن شد؛ در روزهایی که 15ملوان بریتانیایی به جرم تجاوز به حریم آبی ایران در کشورمان بازداشت بودند و تنش در بالاترین سطح روابط دیپلماتیک بین دو کشور حاکم بود، آندو در ترکیب اصلی بولتون مقابل ویگان به میدان رفت و 2 گل هم زد تا مطبوعات در تهران با تیتر «گل‌های سیاسی» این اتفاق را پوشش بدهند. لابد اما پاسپورت ایرانی امیر عابدزاده که از کودکی در فرنگستان بزرگ شده، ملتهب‌تر از بازداشت 11روزه ملوانان انگلیسی بوده است!
اینکه چرا امروز - باوجود همه مواهب خدادادی- وضع جامعه ما خوب نیست، می‌تواند هزار علت گوناگون داشته باشد، اما قطعا یکی از اصلی‌ترین علل این قهقرای تدریجی، قهر کردن بخش بزرگی از مردم ما با عادت بردباری، خردورزی و فکر کردن است؛ مصیبتی که بیش از هر جای دیگری با پست‌های آبکی و لایک‌های فله‌ای در شبکه‌های اجتماعی جلب توجه می‌کند. بیایید کمی بیشتر فکر کنیم. فکر کردن هیچ‌کس را نمی‌کشد، اما فکر نکردن دیرپاترین امپراتوری‌ها را هم فرو‌می‌پاشد؛ این را تاریخ نشان می‌دهد.
شما را به خدا کمی فکر کنید
در مورد غائله خنده‌دار تاتنهام و پاسپورت ایرانی امیر عابدزاده
در همینه زمینه :