شکست مصلحتآمیز برابر میانمار آنقدر بد و بزدلانه بود که فقط قهرمانی یا دستکم رسیدن به فینال بازیهای آسیایی ممکن بود پاکش کند. تیم امید فوتبال ایران نه قهرمان شد و نه حتی به نیمهنهایی رسید. در اولین بازی بعد از مرحله گروهی دو بر صفر از کرهجنوبی شکست خورد و تمام.
همزمان با شکست مصلحتی برابر میانمار، کارلوس کیروش، در فیسبوک و اینستاگرامش متنی منتشر کرد که مخاطبش میتواند زلاتکو کارنچار، سرمربی تیم امید ایران باشد:«برانگیخته شدن یا از هم پاشیده شدن؟ مسئله این است. مرز باریکی است در فوتبال میان تیمی که آماده است برای یک انفجار موفقیتآمیز و تیمی که آمادگی انفجار و فروپاشی از درون دارد. این فاصله، تفاوت میان تعهد و مسئولیتپذیری است و تناقض و عدم اطمینان.»
«تناقض» بهترین کلمه است برای توصیف رفتار کرانچار و مدیران تیم فوتبال امید. آنها از یکطرف بهجای زیر 23 سالهها، تیمی جوانتر با اندونزی بردند تا نشان دهند هدفشان نه طلای بازیهای آسیایی که آماده شدن برای المپیک است، اما از طرف دیگر مصلحتی به میانمار باختند که مبادا در مرحله حذفی با کرهجنوبی بازی کنند. کارلوس کیروش اگر فقط یک ویژگی مثبت داشته باشد، بیگانه بودنش با ترس و مصلحتاندیشی است.
مزد ترس
در همینه زمینه :