تهران سهمی از اتوبوسهای دولتی نداشت
دولت آبانماه هزار و ۳۲۸ دستگاه اتوبوس درونشهری تحویل شهرها داده اما به تهران نه
پریسا نوری| روزنامهنگار
چند روز پیش فاطمه مهاجرانی، سخنگوی دولت در جمع خبرنگاران اعلام کرد که ۱۳۲۸دستگاه اتوبوس درونشهری و بالغ بر 2هزار دستگاه خودروی عمرانی و آتشنشانی تحویل شهرداریها شده است. حالا سؤال اینجاست که چرا اثری از این خودروها در پایتخت دیده نمیشود؟ برای روشنشدن موضوع با عبدالمطهر محمدخانی، سخنگوی شهرداری تهران در برنامه پارکوی تلویزیون همشهری گفتوگو کردیم.
آیا این اتوبوسها واقعا به شهرداری تهران تحویل داده شده است؟
شهرداری تهران این محموله را تحویل نگرفته است. حدس بنده این است که احتمالا ایشان گزارش تحویل این تجهیزات به شهرداریهای سراسر کشور را ارائه دادهاند و علیالقاعده، اگر آمار ایشان صحیح باشد که بهاحتمال قوی صحیح است، ظاهرا شهر تهران و پایتخت از شمول این بسته حمایتی حملونقل عمومی خارج بودهاند و این تجهیزات به سایر شهرها اختصاص یافته است.
لطفا بیشتر شرح دهید.
وزارت کشور طبق قانون موظف است در حوزه حملونقل عمومی با خرید اتوبوس، مینیبوس، ون و تاکسی به شهرداریها کمک کند. این تکلیف ذیل قانون مدیریت مصرف سوخت و حاملهای انرژی تعریف شده است. اما تخصیص این تجهیزات به شهرهای مختلف و سهم هر شهر موضوعی است که باید با درنظرگرفتن معیارهای عادلانه ازجمله جمعیت صورت گیرد. با جمعیت قابل توجه تهران طبیعی است که سهم مناسبی نیز به پایتخت تعلق گیرد. برای شفافیت بیشتر اجازه بدهید آمار دقیقی از عملکرد داخلی شهرداری تهران ارائه دهم. از آغاز دوره مدیریت آقای دکتر زاکانی تاکنون ما درمجموع از طریق قراردادهای مختلف موفق به تحویل ۱۸۳۴دستگاه اتوبوس نو شدهایم که همگی وارد خطوط حملونقل عمومی پایتخت شدهاند. از این تعداد تنها ۲۷۱دستگاه با مشارکت دولت و از طریق وزارت کشور به شهرداری تهران واگذار شده است. حتی این واگذاری نیز بهصورت مشارکت ۸۰ به ۲۰ بوده است؛ به این معنا که ۸۰درصد هزینه را وزارت کشور تقبل کرده و ۲۰درصد را شهرداری تهران پرداخته است. اگر سهم شهرداری را از این عدد کسر کنیم، در عمل میتوان گفت کمک دولت معادل ۲۱۶دستگاه اتوبوس از کل ۱۸۳۴دستگاه تحویلی بوده است. این در حالی است که در دهه۸۰ و اوایل دهه۹۰ این نسبت کاملا برعکس بود. در آن دوران بیش از ۸۰درصد اتوبوسها با حمایت و تامین اعتبار دولت به ناوگان تهران وارد میشد. تغییر چشمگیر این نسبت در دوره کنونی، مدیریت و توسعه ناوگان حملونقل عمومی کلانشهر تهران را با دشواریهای مضاعفی مواجه ساخته است. بهنظر میرسد بازنگری در این سیاست با تخصیص و برقراری نسبتی عادلانهتر و منطقیتر ضروری باشد.
اگر توضیح پایانی دارید بفرمایید.
ما شرایط دشوار اقتصادی و محدودیتهای بودجهای دولت محترم را بهخوبی درک میکنیم و از تلاشهای شبانهروزی همکاران دولت قدردانی میکنیم. با وجود این، بهنظر میرسد حذف کامل سهم پایتخت از چنین برنامههای حمایتیای تصمیم چندان منطقیای نباشد. امیدواریم در تخصیصهای آتی، سهم مناسبی برای تهران، با توجه به جمعیت و حجم بالای جابهجایی مسافر، درنظر گرفته شود.
