قاشق‌های پولی

صفحاتشان پر است از میزهایی با انواع غذاهای رنگارنگ؛ ویدئوهایی پر از هیجان که در آن، فردی با ولع مثال‌زدنی در مدتی کوتاه حجم زیادی از غذا را می‌بلعد و از طعم بی‌نظیر آن تعریف می‌کند. این تصویر آشنای دنیای فودبلاگرهاست؛ شغلی که بر پایه یک معادله ساده بنا شده است؛ رستوران‌دار یک میز شاهانه و رایگان تدارک می‌بیند و در کنار آن، مبلغی هنگفت پرداخت می‌کند تا در مقابل، تبلیغی پرمخاطب برای کسب‌وکارش دریافت کند.
این نمایش‌های اشتها‌برانگیز که روزی ابزاری نوین برای بازاریابی به شمار می‌رفت، حالا با چالشی جدی روبه‌رو شده است؛ بی‌اعتمادی مخاطب. وقتی کاربران فضای مجازی با تبلیغات اغراق‌آمیز و گاه دروغین مواجه می‌شوند و تجربه شخصی‌شان با آنچه در ویدئوی پر زرق‌وبرق دیده‌اند فرسنگ‌ها فاصله دارد، واکنش‌های منفی آغاز می‌شود. این موج انتقاد دیگر محدود به کامنت‌ها و پیام‌ها نیست و حالا از دنیای مجازی به دنیای واقعی سرایت کرده است. در اقدامی نمادین و خبرساز، یک رستوران سنتی در گیلان با نصب تابلویی بر سردر خود، آب پاکی را روی دست اینفلوئنسرها و فودبلاگرها ریخته و ورود آنها را به مجموعه خود ممنوع اعلام کرده است. این حرکت، فراتر از یک تصمیم مدیریتی، یک بیانیه اعتراضی است؛ زنگ خطری که به صدا درآمده تا یادآوری کند که اعتبار، خریدنی نیست. شاید دوران تبلیغات بی‌قید و شرط به سر آمده و مخاطبان امروز بیش از هر زمان دیگری به‌دنبال چشیدن طعم واقعی هستند، نه تماشای نمایشی که با قاشق‌های پولی اجرا می‌شود.