6 نکته درباره ‌سینماحقیقت نوزدهم

نوزدهمین جشنواره سینماحقیقت به پایان رسید و در یک جمع‌بندی کلی می‌توان چند نتیجه از آن گرفت.


در این دوره از جشنواره توجه ویژه‌ای به جنگ 12روزه شده بود. فضای سینمای مستند از این واقعه مهم متاثر بود و مستندسازان حرفه‌ای و تازه‌کار هریک به نوعی با فیلم‌هایشان به آن واکنش نشان دادند. با این حال، مستندسازان از موانع موجود بر سر راهشان گله داشتند.
داکیودراما یا مستند داستانی ژانر غالب مستندهای
به نمایش درآمده در جشنواره بود. یک شخصیت، یک خانواده، یک گروه در مرکز اغلب مستندها بود  و داستان مصائب و مشکلاتشان، روایت مستند را شکل می‌داد.
وفور داکیودراما باعث از‌بین‌رفتن تنوع ژانری جشنواره شده بود. این شیوه در ذات خود جذاب و مخاطب‌پسند است، ولی انواع دیگری از مستند مثل مستند شاعرانه یا مستند افشاگرانه در جشنواره جایی نداشت. داکیودراما حالا شبیه ‌نوعی گونه مهاجم شده‌اند که دست‌به  تغییر اکوسیستم مستند زده اند.
مستندهای آرشیوی جشنواره نشانه‌های واضحی از گرایشی ژورنالیستی در ساخت و پرداخت را بازتاب می‌دادند. سازندگان مستندهای آرشیوی آنقدر مفتون پیدا‌کردن منابع آرشیوی سمعی و بصری و اسناد و مدارک
دست ‌اول هستند که تقریبا یادشان می‌رود «مستند» سینماست و باید زبان بصری بسنده‌ای داشته باشد. اگر مستندی زبان بصری نداشته باشد، از نظر سینمای ارزشی به موفقیت نرسیده است.
غیر از مستندهای آرشیوی، تقریبا بیشتر مستندها از دوربین به‌عنوان ضباط استفاده کرده بودند، نه ابزار بیان. دوربین را در بیشتر مستندهای جشنواره می‌شد با صدای رادیویی یا قلم گزارشگرانه جایگزین کرد و اتفاقی نیفتد.
تا یک دهه پیش می‌گفتند خانه مستند، تلویزیون است. حالا با وفور پلتفرم‌های نمایش آنلاین مستندها بیشتر امکان عرضه دارند. با این حال، در فرنگ، تلویزیون نقش مهمی در شکل‌دادن به ذائقه‌ها دارد. در اینجا باید فکری به حال نمایش مستندها کرد. اکران مستند در سینماها رسما پروژه‌ای شکست‌خورده است و به فرض اینکه از امروز همه سینماها هم فقط مستند پخش کنند، سینماروها حاضر به تماشای مستند نیستند. باید متناسب با شیوه متداول تماشای فیلم از ظرفیت‌های آنلاین بهره گرفت. تلویزیون با رویکرد فعلی‌اش نقشی در جلب مخاطب نمی‌تواند ایفا کند.