سهم عامل انسانی در بحران آب مشخص شود

دولت از مرداد امسال ماموریت ویژه‌ای را برای مدیریت بحران آب به دانشگاه‌ها محول کرده‌ است که فاطمه مهاجرانی، سخنگوی دولت هم روز سه‌شنبه (25آذر) در نشست خبری خود بر آن تأکید کرد. بر این اساس، قرار است این همکاری‌ها در قالب «شورای همکاری دولت و دانشگاه در مدیریت بحران آب» منجر به خروجی علمی برای مدیریت بحران آب در کشور باشد.
عضو شورای راهبردی اندیشکده تدبیر آب ایران که خروجی‌های محرمانه این شورا را مطالعه کرده است، در این‌باره گفت: این شورای علمی در حال انجام یک کار تکراری است. گزارش‌ها طوری آماده شده است که گویی دانشگاه‌های ما در بخش اجرایی نیستند و با نظریه‌ها و کتاب‌های خودشان به جهان نگاه می‌کنند. محمد ارشدی در گفت‌وگو با همشهری با بیان اینکه مسئله آب پیچیده است و نظام فکری دانشگاهی ما با این وضعیت پیچیده فاصله بسیاری دارد، تصریح کرد: معتقدم این جمع دانشگاهی و شورا اصلا متوجه مسئله نشده‌اند و فقط یک چکش دستشان گرفته‌اند و می‌خواهند جهان را طوری تفسیر کنند که به راهکاری که می‌دهند، بخورد. در نتیجه عامل مسئله را فقط طبیعت می‌پندارند و یک تصویر ارائه می‌دهند که منابع آبی کم است و بخش‌های مختلف کشاورزی، صنعت و شرب چه شرایطی دارند. درحالی‌که سؤال کلیدی این است؛ وضعیتی که به آن مبتلا هستیم، چطور شکل  گرفته است؟ برنامه‌ریزی، مدیریت آب و توسعه‌مان چه مشکلاتی داشته که به این بحران انجامیده است؟
باید به این سؤال و سهم عامل انسانی پاسخ بدهیم تا بر پایه آن ابزارهای مداخله را به شکل واقعی اصلاح کنیم. این پژوهشگر حکمرانی آب یک مثال هم در این باره آورد و اظهار کرد: در شرایطی که اعتماد عمومی کاهش پیدا کرده‌ و در وضعیتی که بخش زیادی از بحران آب خارج از بدنه دولت در حال رخ دادن است، راهکار این جمع تکیه بر ابزارهای دولتی یا هماهنگی بین وزارتخانه‌هاست.
محمد ارشدی تصریح کرد: مسئله آب این است؛ یک منبع اجتماعی داریم که همه در حال استفاده از آن هستند و هر گروهی فقط به فکر خود است. حل بحران این منبع اجتماعی، یک راهکار اجتماعی و یک کنش جمعی می‌خواهد.