قدم‌زدن بر پیکر بی‌جان «زنده‌رود»

اینجا بستر رودی است که نامش با «زندگی» گره خورده بود، اما حالا تکیه‌گاه قدم‌های سنگین مردی شده که شاید در جست‌وجوی خاطرات غرق‌شده‌اش راه می‌پیماید. در این قاب سیاه و سفید که حسام سپهری ثبت کرده، پل‌های تاریخی اصفهان به جای اینکه تصویرشان در زلالی آب برقصد در غباری از اندوه و خشکی محو شده‌اند.
این تصویر، فراتر از یک عکس هنری، سندی تلخ از بحران است؛ جایی که ماهی‌ها جایشان را به ردپای عابران داده‌اند و زاینده‌رود، شاهرگ فیروزه‌ای کویر، به بیابانی سرد بدل شده است. تنهایی این مرد در بستر خشک، تنهایی طبیعتی است که زیر بار خشکسالی، نفس‌های آخرش را می‌کشد. اینجا اصفهان است؛ شهری که رگ‌هایش خشکیده است.