مردی با هزاران ترکش و صدها مدال
آرش سلیمی‌فر، خبرنگار
جلیل بورقی، جانباز ۷۰درصد دفاع مقدس، از چهره‌های برجسته و الهام‌بخش برای نسل امروز است. او که دهم فروردین‌ماه ۱۳۴۵ در تهران به دنیا آمد، در سال ۱۳۶۵ و در ۲۰سالگی، با شور میهن‌دوستی راهی جبهه‌های غرب کشور شد. بورقی نزدیک به 2سال در خطوط مقدم جنگ حضور داشت و بارها با خطر و مجروحیت روبه‌رو شد. در یکی از حوادث مهم آن دوران، اتوبوس حامل او دچار سانحه و منجر به شکستگی جمجمه‌اش شد. اما این پایان مجروحیتش نبود؛ یک‌بار هم در حمله خمپاره‌ای، خودروی تدارکاتی او هدف قرار گرفت و سرانجام، انفجار یک مین باعث قطع پای راستش از بالای زانو و نابینایی چشم چپ او شد. ترکش‌های بسیاری هنوز در بدنش به‌جای مانده است. او بیش از ۳۸ عمل جراحی را پشت سر گذاشته و ماه‌ها در بیمارستان بستری شد، اما هرگز در برابر درد و مشکلات تسلیم نشده است.
پس از جنگ، جلیل بورقی ورزش کردن را راهی برای بازگشت به زندگی برگزید. با اراده‌ای مثال‌زدنی، در رشته‌های پرس سینه و وزنه‌برداری قدرتی، بیش از ۳۰۰ مدال استانی و کشوری کسب کرد. آخرین مدال طلای کشوری خود را سال ۱۴۰۲ در رامسر به دست آورد و در وزن ۹۰ کیلوگرم، مقام نخست کشور را از آن خود کرد. حتی سال ۱۴۰۳ نیز با وجود تمام مشکلات جسمانی، در مسابقات استان تهران شرکت کرد و بار دیگر به مدال طلا دست یافت. این افتخارات، مسیر تازه‌ای در زندگی او گشود؛ مسیری که با درد و جراحت آغاز شد اما با امید و تلاش به قهرمانی انجامید. جلیل بورقی دستاوردهای فردی را کافی ندانست. او بیش از 3دهه است که به‌عنوان مربی جانبازان و معلولان در باشگاه قمر بنی‌هاشم (ع) شهرری فعالیت می‌کند و هدفش، ارتقای سلامتی و روحیه شاگردانش است. تلاش‌های او باعث شده حتی بسیاری از دام اعتیاد رهایی یابند و به مسیر ورزش و قهرمانی هدایت شوند. بردباری و استقامت بورقی، امروز نیز الگویی برجسته برای نسلی است که از سختی‌ها نمی‌هراسد و با ایمان و تلاش، راه پیروزی را در پیش می‌گیرد. پیام او به جوانان، ساده اما عمیق است: «ورزش یعنی امید، و امید یعنی زندگی». جلیل بورقی ثابت کرده است که با انگیزه، ایمان و کوشش می‌توان بر هر مانعی چیره شد و حتی با هزاران زخم، قهرمان زندگی بود.
