یک تاریخ دشمنی با ملت ایران!

عباس سلیمی نمین؛  کارشناس و پژوهشگر تاریخ

دشمنی ایالات متحده آمریکا با ملت ایران، پدیده‌ای محدود به دوران جمهوری اسلامی نیست‌ بلکه ریشه‌ای عمیق و تاریخی دارد که به سال‌ها پیش از پیروزی انقلاب اسلامی بازمی‌گردد. روابط سیاسی ایران و آمریکا به دوران سلطنت رضاخان برمی‌گردد؛ زمانی که آمریکایی‌ها در پی انعقاد قراردادی تجاری برای دستیابی به منافع هنگفت از فروش نفت ایران بودند. اما نفوذ گسترده انگلستان در ساختار سیاسی و اقتصادی کشور، مانع تحقق این هدف شد و آمریکا در آن مقطع از دستیابی به مطامع خود بازماند. پس از جنگ جهانی دوم، صحنه جهانی دگرگون شد؛ اروپا ازجمله بریتانیا دچار فرسایش و خسارات سنگین شد، درحالی‌که ایالات متحده به سبب دوری از میدان نبرد، توانست بنیان اقتصادی خود را استوار کند و نفوذ جهانی‌اش را گسترش دهد. در شهریور۱۳۲۰، آمریکا با هم‌پیمانی انگلستان و شوروی به ایران وارد شد و به‌تدریج بر امور کشور سلطه یافت.
 آمریکایی‌ها در بدو حضور خود در ایران، کوشیدند با اتخاذ موضعی انتقادی نسبت به سیاست‌های استعماری بریتانیا، خود را مدافع عدالت و مخالف انحصار انگلیسی‌ها جلوه دهند اما این سیاست دیری نپایید.
به‌زودی روشن شد که هدف واقعی آنان جایگزینی کامل سلطه بریتانیا در ایران است. هنگامی که لندن برای کاهش هزینه‌های خود از خاورمیانه عقب نشست، واشنگتن به‌سرعت جای خالی او را پر کرد و نفوذ خود را در ساختار سیاسی ایران گسترش داد. این روند به‌تدریج به زیان ملت ایران انجامید و مناسبات خصمانه آمریکا با مردم ما به شکلی آشکار آغاز شد. در سال‌های نهضت مشروطه، ایالات متحده ظاهرا از جنبش آزادی‌خواهانه ایرانیان حمایت می‌کرد، اما در ادامه، همان دولت با همکاری انگلستان کودتای ۲۸مرداد ۱۳۳۲ را طراحی و اجرا کرد؛ رخدادی که باید آن را آغاز رسمی تقابل آمریکا با اراده ملت ایران دانست.
پس از آنکه انگلستان با تحریم ایران به مقابله با دولت ملی دکتر مصدق پرداخت، آمریکایی‌ها با وعده اعطای وام و حمایت اقتصادی کوشیدند اعتماد ایران را جلب کنند، اما به فاصله کوتاهی از این تعهدات سر  باز زدند. همین خلف‌وعده نشان داد که سیاست خصمانه آمریکا علیه ایران، نه مقطعی بلکه ریشه‌دار است. جلوه دیگر این دشمنی را باید در تصویب قانون کاپیتولاسیون مشاهده کرد؛ قانونی که هدف آن اعطای مصونیت قضایی و امتیازات ویژه به تمامی اتباع آمریکایی اعم از نظامیان، غیرنظامیان و حتی خانواده‌های آنان بود؛ اقدامی که عملا ایران را به حیاط خلوت سلطه‌طلبی واشنگتن تبدیل می‌کرد.
با وجود این همه رفتار متکبرانه و خصمانه، ملت ایران بارها بزرگواری خود را نشان داد. حتی پس از پیروزی انقلاب اسلامی، جمهوری اسلامی ‌ابتدا اقدامی برای قطع رابطه با آمریکا نکرد؛ این خود واشنگتن بود که با تداوم سیاست‌های مداخله‌جویانه، حمایت از رژیم صهیونیستی و تلاش برای نفی استقلال ملت ایران، مسیر دشمنی را برگزید. از آن پس، خصومت آمریکا با جمهوری اسلامی نه از سر اختلاف سیاسی  بلکه از ماهیت استقلال‌طلبانه انقلاب اسلامی ریشه گرفت؛ اختلافی که تا امروز نیز استمرار دارد.