به احترام کارگران رختشویخانه بیمارستان

قرار است هر شنبه در این ستون درباره کسانی بنویسیم که کمتر کسی حواسش به آنهاست؛ زنان و مردانی که در گوشه‌و‌کنار این شهر، بی‌ادعا قدمی در راه بهبود زندگی درکشور بر‌می‌دارند اما چون رده شغلی آنها جزو خدماتی‌های پایین‌دست است، کسی آنها را آنطور که باید درست نمی‌بیند. نمونه‌اش همین کارگران شست‌وشوی ملحفه‌ها، پتوها و روتختی‌های بیمارستانی است که عنوان شغلی مشخصی هم ندارند. هر روز صبح کارشان را از کف رختشویخانه بیمارستان آغاز می‌کنند و دانه به دانه اجزای یک تخت بیمارستانی را می‌شویند و ضد‌عفونی می‌کنند و به بیمار بعدی تحویل می‌دهند اما کمتر کسی حواسش به‌کار مهم آنها‌ست.
زهرا فتحی، زنی است که 28سال در یکی از بیمارستان‌های دولتی تهران به این کار مشغول است. می‌گوید عنوان شغلی‌اش کارگر ساده است اما دست‌های پر‌لک و اگزما‌گرفته‌اش، چیز دیگری می‌گویند؛ «درسته که ماشین می‌شوره اما ما دائم در تماس زیاد با مواد شوینده به‌خصوص ضدعفونی‌کننده‌های قوی هستیم. هر‌قدر هم رعایت کنیم و دستکش دستمان باشد، باز یک جاهایی از دستمان در می‌رود.» کمرش به‌خاطر روی پا ایستادن زیاد و بلند‌کردن ملحفه‌های سنگین درد می‌کند، 2بار‌ عمل تنگی نخاع انجام داده و پاهایش واریس شدید دارد اما می‌گوید راضی است به رضای خدا؛ «‌حقوقم کمه، 17میلیون می‌گیرم اما برکت می‌کنه، 3تا دختر با همین حقوق شوهر دادم و همه هم زندگی‌های موفق و خوبی دارن‌ اما خسته‌ام، بدنم نمی‌کشه هر روز این راه رو برم و بیام.»
در میان هیاهوی اورژانس، اتاق عمل، بخش و رفت‌وآمد پزشکان و بیماران و همراهان مریض، آنها مثل یک حرف اضافه می‌مانند که حضورشان میان ده‌ها کلمه اصلی دیده نمی‌شود؛ «توی همه این سال‌ها که برای تعویض ملحفه‌ها می‌ریم و می‌آییم شاید به عدد انگشتان یه دست کسی ما رو دیده باشه و از ما تشکر کنه. درحالی‌که بالاخره اگه این ملحفه‌ها عوض نشن، می‌تونن ناقل چندین بیماری باشن. برای ما یه تشکر هم کافیه. ‌ای‌کاش ما رو هم مثل پزشکان و پرستاران ببینن.»