خادمان آشنا

فاطمه عباسی

در تقویم، روزهایی هست که یک جاده، خود به یک مقصد زنده تبدیل می‌شود؛ جاده‌ای که نبضش با گام‌های عاشقان می‌تپد. مسیر نجف تا کربلا در آستانه اربعین، یک رودخانه خروشان انسانی است؛ سیلی از ارادت که از هر قوم، نژاد، زبان و فرهنگی در آن جوشیده و به سمت اقیانوس بی‌کران کربلا در جریان است. اینجا قانون جاذبه، شکل دیگری دارد. نیرویی مغناطیسی، قلب‌ها را از سراسر جهان به‌سوی خود می‌کشد و در مسیری ۸۰کیلومتری، ازبزرگ‌ترین گردهمایی‌های بشری را رقم می‌زند. حکایت اربعین، حکایت گام‌هاست؛ گام‌هایی که گاه خسته و تاول‌زده، اما مصمم، 
رو به‌سوی یک میعادگاه ابدی دارند. اما شگفتی این مسیر تنها 
در عظمت جمعیت و طول مسافت نیست؛ اعجاز واقعی اربعـین در فـرو‌ریختـن دیـوارها وشکـســتـن القاب است. در این رودخانه عظیم، همه قطره‌ها همرنگ و هم‌جهت می‌شوند. اینجا نام‌ها، سِمَت‌ها، شهرت و ثروت در غبار مسیر حل می‌شوند و تنها یک هویت باقی می‌ماند: «زائر». کسی نمی‌پرسد کیستی و از کجا آمده‌ای؛ همین که هم‌قدم شده‌ای، یعنی از خودی. موکب‌دار عراقی که تمام دارایی سالانه‌اش را خالصانه در طبق اخلاص می‌گذارد، تفاوتی میان یک کارگر ساده یا یک وزیر قائل نیست؛ برای او هر دو، مهمان عزیز حسین(ع) هستند. عشق بی‌چشمداشت، زبان مشترک این مسیر است که در یک فنجان چای داغ، در یک قرص نان، در ماساژدادن پاهای خسته یک زائر ناشناس و در لبخندی که خستگی راه را از تن می‌زداید، خلاصه می‌شود. همین اتمسفر بی‌بدیل است که هر سال، علاوه بر توده‌های مردم، چهره‌های نام‌آشنای بسیاری را نیز به‌سوی خود فرا می‌خواند. از مسئولان کشوری و لشکری گرفته تا هنرمندان، ورزشکاران و نخبگان علمی و فرهنگی، بسیاری خود را به این اقیانوس انسانی می‌رسانند تا برای لحظاتی از جایگاه و شهرت خود فاصله گرفته و در هویت حقیقی یک زائر و گاه یک خادم، نفسی تازه کنند. دیدن ورزشکاری که به جای حضور در میدان مسابقه، مشتاقانه 
چای و شربت‌به‌دست زائران می‌دهد، تصویری است که تنها در قاب اربعین می‌توان یافت. این گزارش تصویری، دعوتی است برای دیدن همین لحظات ناب و کمتر دیده شده. با هم به تماشای قاب‌هایی از چهره‌های آشنا در حوزه ورزش می‌نشینیم که امسال نیز هم‌قدم با دیگر عاشقان، در مسیر نجف تا کربلا، روایتگر ارادت خـــود شده‌اند.