سقای پرندگان دشتستان

مجیدجباری -روزنامه‌نگار

گرمای طاقت‌فرسای جنوب ایران جان طبیعت را گرفته است؛ جایی که دمای هوا گاه از ۵۰ درجه هم عبور می‌کند و تشنگی، تنها سهم پرندگان بی‌‌پناه این سرزمین داغ می‌شود. 
در دل این خشکی و سکوت، بی‌‌ادعا دبه به‌دست می‌گیرد و به دشت و کوه می‌زند تا در طبیعت خشک، رد آبی بر جای بگذارد. 
محسن اسفندیاری، راننده ماشین سنگین و سقای پرندگان تشنه دشتستان، بیش از 10سال از زندگی‌ خود را وقف حمایت از حیات‌وحش کرده و از دل خاک گرم جنوب، برای پرندگان بی‌صدا پناهی ساخته است. ۴۶ سال دارد و ساکن روستای راهدار در دشتستان بوشهر است.

فرهنگ سازی در منطقه
سقای پرندگان دشتستان در گفت‌وگو با همشهری‌ درباره هدف خود از آبرسانی به پرندگان می‌گوید: «فرهنگ‌سازی برای کاهش شکار و حمایت از پرندگان از اولویت‌های من است. حیوانات زبان ندارند، بی‌پناه هستند و ما باید صدای آنها باشیم.»
محسن اسفندیاری از روزهایی می‌گوید که شکارچیان زیادی در منطقه فعالیت می‌کردند و ساخت آبشخور با مقاومت برخی مردم محلی روبه‌رو بود: «اوایل کار، سختی‌های زیادی کشیدم که بعضی از مردم محلی را قانع کنم تا اجازه دهند در زمین‌هایی که برای چرای دام استفاده می‌شود، آبشخور بسازم. اما کم‌کم، وقتی نتیجه کارم را دیدند، دیدشان عوض شد.»

ساخت 5آبشخور
محسن اسفندیاری تا امروز بیش از 5آبشخور ساخته و به‌ تنهایی از آنها نگهداری می‌کند. او می‌گوید: «هر روز به آبشخورها سرکشی می‌کنم. حتی با هزینه شخصی دوربین نصب کرده‌ام تا بتوانم رفت‌وآمد پرندگان را ثبت کنم. هر از گاهی هم آبشخورها را لایروبی و پاکسازی می‌کنم. همسرم که نقاش است، دیوار برخی از آبشخورها را با طرح پرندگان محلی تزئین و این هم توجه اهالی روستا را جلب کرده است.» تلاش‌های او تنها در سیراب‌کردن حیات‌وحش خلاصه نمی‌شود. او توانسته تأثیر ملموسی در افزایش تنوع زیستی پرندگان در منطقه ایجاد کند: «پرندگانی به طبیعت روستا می‌آیند که سال‌ها دیده نمی‌شدند. حتی کبک‌ها که بسیار محتاط هستند بدون ترس آب می‌خورند.»

کاهش شکار 
محسن اسفندیاری از تأثیر فعالیت‌هایش بر کاهش شکار در منطقه می‌گوید: «در این10سال، خبر دارم که بیشتر از 100تا 150شکارچی از شکار دست کشیده‌‌اند. حتی برخی از آنها برایم پیام  می‌فرستند که به‌خاطر تصویرسازی از آبرسانی به پرندگان در صفحه شخصی‌ام در فضای مجازی شکار را کنار گذاشته‌‌اند. این موضوع خوشحال‌کننده‌ترین بخش ماجراست؛ یعنی فرهنگ دارد تغییر می‌کند.»
او برکت زندگی‌‌اش را مدیون همین کار می‌داند و می‌گوید: «وقتی در جاده رانندگی می‌کنم، حس می‌کنم دعای این پرندگان همراه من است. حتی آرامش و سلامت خانواده‌ام را از همین مسیر می‌دانم.»