ایستادن در سمت درست تاریخ کافی نیست

حسین شرفخانلو، نویسنده

 اگر تقدیر این بود که برندگان میادین جنگ، صاحبان اسلحه‌های بیشتر و قوی‌تر باشند، لابد اشقیای تاریخ از قابیل بگیر تا نمرود و فرعون و جالوت پیروزان بی‌رقیب معرکه‌ها بودند و حتما در این چند هزار سال که از عمر بشر و نبرد حق و باطل می‌گذرد، حق تا حالا هزار هزار بار کفن پوسانده بود و هیچ خط و خبرش به ما نمی‌رسید.
اما هیچ ‌جای تاریخ، پیروزی نهایی با شیطان و آدم‌هایش نبوده است.
تاریخ که یادمان نرفته؟ جالوت با آن عظمت و قدرت را سنگی کشت که از مُشت داود جوان که آن ‌روز ‌در پیاده‌نظام لشکر طالوت بود، رها شد. 
فرعون مدعی خدایی را نیلی کشت که سال‌ها در ساحلش به فراغت پا دراز کرده ‌ و خطابه «انا ربکم‌الاعلی» خوانده بود. نمرود را پشه‌ای بی‌مقدار. 
ترس و ناامیدی و آتش بر ابراهیم وقتی گلستان شد که در عقیده‌اش ثابت‌قدم ماند و خوف و تردید و تسلیم در او پیدا نشد و پا پس نکشید.
حالا بعد از هزار سال، بعد از هزار هزار سال، راه همان است و قاعده همان. فقط اسم آدم‌ها عوض شده است.
ایستادن در سمت درست تاریخ، کافی نیست. باید جا پای اراده و ارادت را محکم کرد و رخ در رخ دشمن ماند و پشت به اهریمن نکرد آن‌ سان که فرمود: «ای کسانی که ایمان آورده‌اید! هنگامی که با کافران در میدان نبرد روبه‌رو شوید، به آنها پشت نکنید.»
و این ایستادن را باید آمیخت با ذکر زیاد خدایی که دل‌ها دست اوست و سبب‌ها هم. آن‌سان که فرمود: «ای کسانی که ایمان آورده‌اید، هر گاه با فوجی (از دشمن) مقابل شدید، پایداری کنید و خدا را پیوسته یاد آورید، باشد که فیروزمند و فاتح گردید.»
 یادمان که نرفته، از همان اول هم، این خدا بود که تیرها را به هدف اصابت می‌رساند و پشت دشمن متکی به سلاح و دور از ایمان را به خاک مذلت می‌کشاند؛ همان خدایی که این‌ بار اراده فرموده مستضعفان عالم را به رسالتی آخرالزمانی برانگیزد... در میدانی به وسعت ایران بزرگ و تاریخ‌ساز!
آی همقطاران و همرزمان! تا باب جهاد باز است، خدا را زیاد یاد کنیم. و چه پدافندی بزرگ‌تر و مؤثرتر از یاد خدا در برابر جنود و سلاح شیطان؟