دیروز نامه
نقدی که منجر به نتیجه شد!
30سال پیش در دبستان‌های ایران، هنوز دانش‌آموزان در کارنامه‌های خود نمره‌هایی مثل20 و 18و 10 می‌دیدند و خلاصه درگیر نمره و معدل و شاگرد اول و آخر بودند. در صفحه11 روزنامه همشهری 30سال پیش، مقاله‌ای با عنوان «آیا باید همه دانش‌آموزان 20بگیرند؟»، این شکل ارزیابی را زیر سؤال برده بود و همین مقاله‌ها و گفتن‌ها و نوشتن‌ها، مسئولان آموزشی را مجاب کرد که از اوایل سال‌های دهه80، شکل ارزیابی عملکرد دانش‌آموزان دبستانی را از نمره، به شکل توصیفی تغییر دهند . همین موضوع نشان می‌دهد که اصحاب رسانه، چقدر می‌توانند در تغییر سرنوشت یک سرزمین، اثرگذار باشند.
البته بد نیست کارشناسان حوزه‌های آموزشی در مطبوعات این روزهای کشور، شکل ارزیابی توصیفی مدارس را نیز نقد و بررسی کنند، چون انگار برخی مدیران دبستان‌ها، همچنان از فلسفه این تغییر آگاه نیستند و مثل گذشته، از دانش‌آموزان دبستانی آزمون می‌گیرند و در برگه‌های آنها، نمره ثبت و بچه‌ها را با هم مقایسه می‌کنند.
البته این مدارس، فهرستی که به اداره آموزش و پرورش اعلام می‌کنند، براساس ارزیابی توصیفی است! تازه، برخی مدارس هم به بهانه شکل ارزیابی توصیفی، هیچ چالشی برای بچه‌ها ایجاد نمی‌کنند و کلا قید ارزیابی را می‌زنند.
