نخستین مدرسه ناشنوایان تهران

نخستین مدرسه ناشنوایان ایران در سال 1303به همت مرحوم میرزا جبار عسگرزاده مشهور به «جبار باغچه‌بان» در تبریز تأسیس شد. عسگرزاده در ایروان به دنیا آمده بود اما اجدادش اهل تبریز بودند. او نخستین کودکستان را در تبریز با عنوان «باغچه اطفال» تأسیس کرد و برای همین به «باغچه‌بان» معروف شد. سال 1312بود که جبار باغچه‌بان، دومین آموزشگاه خود و البته نخستین مدرسه ناشنوایان تهران را با مجوز رسمی وزارت آموزش‌وپرورش در محله یوسف‌آباد تأسیس کرد. این آموزشگاه با 39دانش‌آموز، 25کادر آموزشی و خدماتی فعالیتش را آغاز کرد و در گذر زمان به تعداد کلاس‌ها‌، دانش‌آموزان و کادر آموزشی افزوده شد. او در حالی این کار را انجام داد که حتی دولتمردان آن روزگار نیز از او حمایت نکردند. بسیاری بر او خرده گرفتند که می‌تواند به‌جای این کار در دانشگاه تدریس کند. ولی باغچه‌بان عاشق دانش‌آموزان ناشنوا بود.
او درحالی‌که مدیریت مدرسه را بر عهده داشت در همان سال‌ها موفق به ساخت وسیله‌ای به نام تلفن گنگ یا همان سمعک استخوانی برای ناشنوایان شد و چند کتاب درسی هم برای کودکان ناشنوا نوشت. جمعیت حمایت از کودکان ناشنوا هم باهمت او راه‌اندازی شد.‌ پیرمردهای قدیمی محله یوسف‌آباد از او خاطرات زیادی به یاد دارند؛ اینکه او هم درس می‌داد و هم خودش مدرسه را نظافت می‌کرد. وقتی در روزنامه‌های آن سال نوشتند «مدرسه کرولال‌ها در یوسف‌آباد راه‌اندازی شده است» کسی فکرش را نمی‌کرد این مدرسه بتواند تحولی در زندگی کودکان ناشنوا ایجاد کند.