شهر از بالا

وقتی از بالا به شهر نگاه می‌کنیم، همه چیز یک‌جا و در یک قاب دیده می‌شوند. همه چیز را می بینیم؛ اما کوچک و ریز؛ از برج میلادش گرفته که انگار قد یک مدادپاک‌کن نصفه‌نیمه است تا برج‌ها و آسمانخراش‌هایش که اندازه یک نخود‌ند. حتی اگر کمی دقت کنیم از این بالا  ماشین‌ها و آدم‌ها هم که اندازه یک مورچه‌اند، دیده می‌شوند. از این زاویه دید، چیزی از قلم نمی‌افتد، اما بزرگ‌ها کوچک دیده می‌شوند. شاید نگاه ما به مشکلات شهری هم باید اینگونه باشد؛ نگاه از بالا! یعنی در یک نگاه، همه ضعف‌ها و قوت‌های شهرمان را ببینیم و البته بدانیم بزرگ‌ترین مشکلات هم در مقابل همت ما و مدیران شهری، کوچک‌اند و قابل پیگیری! مثلا در این تصویر که عکاس همشهری آن را دوازدهم اردیبهشت گرفته، هوا نسبتا پاکیزه است و چشم، چشم را می‌بیند و خلاصه می‌توان در این هوا
به خوبی نفس‌کشید؛ پس در پاکیزه‌نگهداشتن هوای شهرمان بکوشیم، یا در این تصویر، بخش‌های سبز شهرمان، اندک است، پس باید قدر فضای سبز شهرمان را بدانیم و در گسترش آن کوشا  باشیم.  با این شکل نگاه، همه چیز دیده می‌شود و موضوعی از قلم نمی‌افتد؛ اما چیزی هم آن‌قدر بزرگ نیست که ما را بترساند. پس بیایید گاهی به شهر و زندگی‌مان، اینگونه نگاه کنیم و برای حل مشکلاتش نگاهی متفاوت داشته باشیم؛  نگاهی از بالا!