تورنمنت بین‌المللی؟
چهارمین دوره مسابقات دوومیدانی جام امام رضا(ع) طی ۲روز در مشهد برگزار شد. این نخستین تورنمنت مهمی بود که در فدراسیون احسان حدادی برگزار می‌شد و از این‌رو نگاه‌ها را متوجه خودش کرد، اینکه این تورنمنت در حد استانداردهای بین‌المللی برگزار می‌شود و می‌تواند برای تماشاگر چه تلویزیونی و چه برای آنها که در ورزشگاه حاضر می‌شود جذابیتی داشته باشد یا نه. فقط ۵کشور برای حضور در این جام به ایران آمدند؛ ترکیه، ارمنستان، هند، افغانستان و کنیا. البته کنیا تیم یک نفره داشت و تعداد نفراتی که تیم‌ها به همراه داشتند، در حدی نبود که مسابقات دوهای امدادی برگزار شود. نکته مهم‌تر اینکه همین چند تیم هم مثل 3تیمی که به نمایندگی از ایران در این رقابت‌ها حضور داشتند، هیچ‌ورزشکار زنی به همراه نداشتند. ورزشگاه هم‌که تقریبا خالی از تماشاگر بود. با اینکه فدراسیون سعی کرده بود هم جذابیت‌های بصری ورزشگاه را بالا ببرد و هم جوایزی را برای تماشاگران درنظر بگیرد اما این راهکارها خیلی کارساز نبود. فقط روز مسابقه حسن تفتیان بود که یکی از سکوها پر شد. به هر حال تماشای مسابقه دوی ۱۰۰متر جذاب‌تر از رقابت در ماده‌های دیگر است اما همان‌ها هم بعد از پایان دوی تفتیان و مدال طلایی که به او رسید، ورزشگاه را ترک کردند.
کمبود استعداد
مسئله دیگری که برای طرفداران این رشته مهم بود، سطح رکوردها بود. این جام یکی از مراحل انتخابی تیم ملی برای مسابقات قهرمانی آسیا به‌حساب می‌آمد ولی با این حال رکوردها در بیشتر ماده‌ها قابل‌قبول نبود. توضیح احسان حدادی برای استقبال کم تیم‌های خارجی از این تورنمنت این بود که در ۲سال گذشته مسابقات تعطیل بود و کشورهای دیگر یا از برگزاری دوباره این جام خبر نداشتند یا درگیر مسابقات داخلی خودشان بودند. البته که می‌شد با برنامه‌ریزی بهتر و اطلاع‌رسانی بموقع این مسئله را تا حدودی حل کرد. همین توضیح در مورد استقبال تماشاگران هم به‌کار گرفته شد. درباره پایین بودن رکوردها هم گفته شد که ورزشکاران پیکشان را برای خرداد و مسابقات آسیایی گذاشته‌اند. یک‌ماه فرصت است تا مشخص شود این ادعا درست است یانه. شاید در این مدت بعضی از ورزشکاران رشدی داشته باشند اما نگرانی اصلی در مورد کمبود استعداد است و این را هم نمی‌شود به پای فدراسیون یک‌ساله حدادی نوشت. در سال‌هایی که فدراسیون نظاره‌گر جنگ قدرت بین رؤسایش بوده، کمتر کسی به فکر کشف و پرورش استعدادها و اضافه کردن نفرات جدید به این رشته بوده. نفراتی هم که در حد متوسط بوده‌اند با همان مدیریت اشتباه روزهای افولشان را می‌‌‌گذرانند و بعید است که دوباره به اوج برگردند.
