قدرت‌نمایی پهلوی اول در جنوب امیرآباد
امیرآباد تا دوره قاجار یکی از قریه‌های کوچک و آرام تهران بود، اما در دوره پهلوی اول دوره پرتلاطمی را از سر‌گذارند. استقرار نیروهای آمریکایی از یک‌سو و ایجاد میدان سان و رژه از سوی دیگر، پای نظامیان را به این محدوده باز کرد و خواب اهالی امیرآباد را در همسایگی باغ‌های جلالیه آشفته کرد.
پهلوی اول که علاقه وافری به‌خودنمایی و قدرت‌طلبی داشت تصمیم گرفت یک میدان مخصوص برای رژه نیروهای ارتش تدارک ببیند تا هر از گاهی سان ببیند و قدرت نظامی‌اش را به رخ بکشد. از بین چند مکان مختلف که برای ایجاد میدان سان و رژه درنظر گرفته شده بود، قرعه به نام امیرآباد و اراضی جلالیه افتاد كه رضاشاه برای انتخاب این منطقه دلیل خاصی داشت.
نصرالله حدادی، تهران‌پژوه، در این‌باره می‌گوید: «رضاشاه بعد از به قدرت رسیدن دستور داد میدان مخصوصی برای رژه ارتش ایجاد کنند. او علاقه خاصی داشت که مراکز نظامی حوالی محل زندگی‌اش در کاخ مرمر باشد تا در اسرع وقت امیران و فرماندهان نظامی را احضار کند. به همین دلیل هنگ پهلوی، هنگ بهادران و هنگ آهن در پادگان‌های باغ شاه و جی مستقر و کمی آن‌طرف‌تر فرودگاه نظامی قلعه‌مرغی را ایجاد کرده بودند. میدان سان و رژه هم با همین پیش‌فرض در محل فعلی پارک لاله ساخته و به محل ویژه رژه نیروهای ارتش تبدیل شد.»
میدان سان و رژه طراحی پیچیده‌ای نداشت. به دستور رضاشاه، یک جایگاه ویژه مسقف در اراضی جلالیه و نزدیک به نهر کرج ساخته بودند و نیروهای ارتش در مناسبت‌های مختلف در همین مکان رژه می‌رفتند. حدادی در ادامه می‌گوید: «میدان سان و رژه هیچ سازه‌ای نداشت و بعد از مراسم رژه به‌طور کامل تخلیه می‌شد. این میدان نظامی تا قبل از جنگ جهانی دوم جلال و شکوهی داشت، اما بعد از ورود نیروهای متفقین به پایتخت رو به افول گذاشت و بعد از سقوط حکومت پهلوی اول به‌طور کامل از بین رفت. این احتمال دور از ذهن نیست که آخرین مراسم میدان سان و رژه امیرآباد قبل از ورود نیروهای متفقین و در نیمه اول سال1320شمسی برپا شده باشد.»
