صیدماهی‌های زردرنگ به امید درمان یرقان!
بخش قابل‌اعتنایی از رویدادهای اجتماعی ری حول چشمه‌علی رخ داده و اهالی صفائیه خاطراتی خواندنی از همسایگی با این چشمه تاریخی دارند.صید ماهی زردآب در چشمه علی، آن هم به سنتی‌ترین شکل ممکن، از دوره پهلوی اول شروع شد و تا قبل از خشک شدن آب این چشمه تاریخی ادامه داشت. قدیمی‌های صفائیه در این بازه زمانی نسبتا طولانی شاهد عبور و مرور افرادی بودند که به‌عنوان آخرین راهکار برای درمان بیمارانشان در محدوده اطراف
چشمه علی رفت‌وآمد می‌کردند. محمدعلی عالمی زیست ماهی‌های زردآب را موجب رفت‌وآمد مبتلایان به بیماری یرقان در صفائیه می‌داند. او در این‌باره می‌گوید: «در سال‌هایی که قالیشویی در چشمه علی رونق داشت، افرادی که در ازای شستن قالی‌های مردم دستمزد می‌گرفتند مشتریان مخصوص دیگری هم داشتند. مشتریان آنها بیمارانی بودند که یرقان یا به قول معروف زردی داشتند و به امید درمان برای خرید ماهی‌های ریز داخل چشمه علی که به ماهی زردآب معروف شده بودند، به صفائیه می‌آمدند. افرادی که کارشان شست‌وشوی قالی بود، لابه‌لای کارشان با لنگ به داخل آب می‌رفتند و در گوشه‌های چشمه‌علی ماهی‌های ریز را صید می‌کردند. مشتری‌ها این ماهی‌ها را داخل تنگ‌های شیشه‌ای می‌ریختند و به امید درمان شدن بیماری‌شان چشمه علی را ترک می‌کردند.» گویا پزشکان سنتی به بیماران مبتلا به زردی توصیه می‌کردند بین 10تا 15ماهی زردآب را به‌صورت زنده میل کنند.این روایت وجود داشت که ماهی زردآب بعد از ورود به دستگاه گوارش زردآبی را که توسط کبد دفع نشده بود، می‌بلعید و به این ترتیب بیمار را از رسیدن به مرحله غیرقابل درمان نجات می‌داد.
عالمی می‌گوید: «قیمت هر تنگ ماهی زردآبی بین یک تا 2ریال بود که در آن سال‌ها تقریبا مبلغ قابل‌توجهی بود. البته درباره تأثیر خوردن ماهی زردآب در درمان بیماری یرقان روایت‌های ضد‌و نقیضی نقل می‌شد.
بعد از خشک شدن آب چشمه علی، بساط ماهی‌فروش‌ها جمع شد و به اطراف قنات‌های جاده ورامین رفتند که محل زیست ماهی زردآب است.»
در همینه زمینه :