لطفا احتیاط!

مریم سرخوش-دبیر تندرستی

پیش‌بینی‌ این است که در بازه زمانی 15تا 20روزه (تعطیلات پایان سال و نوروز 1404) ممکن است 1200تا 1300 نفر جان خود را به‌دلیل حوادث رانندگی از دست بدهند. چه تضمینی وجود دارد که این حادثه برای هر کدام از ما رخ ندهد و شاید یکی از فوت‌شدگان عزیزان ما نباشند؟
پویش ملی #نه_به_تصادف با هدف کاهش همین آمارها و حوادث از سوی وزارت بهداشت از ابتدای اسفند 1403آغاز شده و مرحله اول آن تا نیمه فروردین  1404ادامه دارد. متولیان نظام سلامت تأکید می‌کنند که این پویش یک شعار نیست بلکه واقعیتی است که اگر حتی جان یک نفر را نجات دهد، بسیار ارزشمند خواهد بود. در توصیه‌ها و احادیث هم آمده که نجات یک فرد، نجات یک امت است. به همین دلیل هر کدام از ما در هر نقشی که هستیم با پیوستن عملی به این پویش می‌توانیم وظیفه خود را برای کاهش این آمارها ایفا کنیم.
نکته قابل تامل اینکه در تصادفات درون و برون‌شهری، آماری وجود دارد که غیرقابل‌قبول است و زیبنده کشور ما نیست. سؤال مهم اینکه آیا نمی‌توان این مرگ‌ومیر را کم کرد؟ البته این یک سوی ماجراست و سوی دیگر مصدومان و معلولان این حوادث رانندگی قرار دارند که نباید آنها را هم فراموش کرد. این گروه سال‌های زیادی سربار خانواده می‌شوند و خسارات اقتصادی و معنوی زیادی به خانواده و بار روانی زیادی به‌خودشان تحمیل می‌کنند. سال گذشته 20هزار نفر به‌دلیل حوادث رانندگی جان خود را از دست دادند و این عدد درباره مصدومان به بیش از 300تا 400هزار نفر رسید که عمده آنها جوانان این کشور به‌عنوان نیروهای مولد جامعه بودند. به تأکید کارشناسان گروه‌های جوان هم در بعد جوانی جمعیت و هم در بعد اقتصادی و کار و تولید از دست می‌روند که باید از آن پیشگیری شود.
این در حالی است که در نیمه‌های دهه 80 هم آمار حوادث رانندگی و فوتی‌های ناشی از آن چیزی حدود 27هزار نفر بود و با آغاز طرح‌های پیشگیرانه و ارتقای فرهنگ رانندگی که الزامی شدن بستن کمربند ایمنی یکی از آنها بود، در سال 96آمار فوتی‌ها به 15هزار نفر رسید. اما با کمرنگ شدن این اقدامات آمارها دوباره بالا رفت و حالا از 20هزار نفر هم عبور کرده است. همین سابقه هم باعث شده که اکنون همه امیدوار به موفق‌شدن پویش ملی #نه_به_تصادف باشند، البته به شرطی که یک عزم همگانی در تمام سطوح جامعه برایش رقم بخورد.