داستان بامیه های تهران

ماه رمضان در تهران و بسیاری از شهرهای کشور، بدون بامیه و زولبیا سر نمی‌شود و یکی از سنت‌های شیرین این ماه، خوردن بامیه است. در تهران هم بامیه از قدیم هواخواه زیادی داشته از‌جمله برخی شاهان که آنها هم مثل عوام به عشق خوردن بامیه منتظر ماه رمضان می‌ماندند. اما بامیه در تهران قدیم با چیزی که ما این روزها می شناسیم، تفاوت هایی داشته است.  در تهران قدیم این شیرینی خوش‌طعم فقط در ماه رمضان و با ظاهری متفاوت‌تر از آنچه امروزه می‌بینیم پخته می‌شد و به فروش می‌رسید. بامیه و زولبیا مانند امروز در شهد غوطه‌ور نمی‌شد و شیره کشمش را در ظرفی جداگانه قرار می‌دادند تا هرکس بنا به ذائقه‌ای که دارد، شیرینی را در شهد بغلتاند و نوش جان کند. شکل زولبیا هم با آنچه امروزه می‌بینیم از نظر اندازه متفاوت بود.
قدیمی‌ترین بامیه‌پزی تهران در باغ فردوس رو‌به‌روی بازار حضرتی قرار داشت و توسط فردی که به «چراغعلی» شهرت داشت به فروش می‌رسید. اهالی جنوب شهر به خصوص حوالی مولوی، ری، آبمنگل، دردار، آبشار، امامزاده یحیی(ع)، سیروس، باغ فردوس، سر قبر آقا، صابون‌پزخانه و ... از مشتریان پر و پا قرص چراغعلی بودند. بامیه، حتی در میان درباریان قاجاری هم محبوبیت زیادی داشت و از مظفرالدین شاه نقل است که گفته بود: « ماه رمضان هم نمی‌آید بامیه سیری نوش جان کنیم.» البته منابع دیگری گفته اند که این جمله به فتحعلی شاه و ناصرالدین شاه هم منتسب بوده است.