سختی راه و شوق زیارت

روایت سفر تهرانی‌ها به امامزاده داوود(ع) در کتاب‌ها و متون تهران قدیم به‌وفور یافت می‌شود. روایت سفری معنوی که گاهی به‌دلیل سختی و مشقت راه باعث می‌شد زائران بیمار شوند و حتی جان خود را از دست دهند.
مشقت عبور از معبرهای کوهستانی، سخت و جاده خاکی و پر از سنگ و کلوخ مانع از سفر زیارتی تهرانی‌ها به بارگاه امامزاده داوود(ع) نمی‌شد. قبل از اینکه جاده امروزی راه‌اندازی شود مردم باید به فرحزاد می‌رفتند و از آنجا پای پیاده یا با الاغ کرایه‌ای خودشان را به امامزاده داوود (ع) می‌رساندند.
 همین سختی مسیر باعث می‌شد تا مردم بیشتر برای حاجت روا شدن سفر به این زیارتگاه را نذر کنند. با این نذر ارادت خود را به ائمه و خاندانشان بیشتر نشان می‌دادند.
نقل است که ماجرای زیارت امامزاده داوود(ع) از زمان فتحعلی‌شاه رونق گرفت. می‌گویند بقعه و بارگاه دوران صفویه ساخته شد اما رونق زیارت و رفت‌وآمد زائران در عهد قاجار قوت گرفت. این زیارت برای غنی و فقیر هم متفاوت بود. مردم تنگدست باید پیاده می‌آمدند برای همین ۲‌ماه در راه بودند، اما کسانی که از وضعیت مالی بهتری برخوردار بودند با الاغ و قاطر راه می‌افتادند و زودتر می‌رسیدند.
تا ۷۰ سال پیش هم رسم بود که از چهارراه سرچشمه و دروازه شمیران با الاغ راه می‌افتادند و خودشان را به فرحزاد می‌رساندند و بعد وارد مسیر کوهستانی می‌شدند.
در این مسیر کوه‌ها و استراحتگاه‌های زیادی وجود داشت که مسافران در آنجا استراحت می‌کردند و دوباره به حرکت خود ادامه می‌دادند. ولی وقتی به نعل‌شکن می‌رسیدند، گنبد حلبی امامزاده داوود(ع) معلوم می‌شد و مسافران با شوق و اشتیاق زیاد پیچ‌وخم جاده را طی می‌کردند.‌