اشتغال
رنج کارگران ساختمانی در شهر
شهرداری با اختصاص مکانی اداری به کارگران ساختمانی در مدرسه شهیدی می‌تواند روند عادلانه توزیع کار را در پیش بگیرد
میثم مالمیر| قزوین- خبرنگار:
تنها دیدن برخی صحنه‌ها در گوشه و کنار شهر کافی است تا خنده را روی لبان شما بخشکاند. گدایی کردن زنان پیر و سالخورده، حضور کودکان کار و کارگران خسته‌ای که چشم به خودروهای عبوری دوخته‌اند تا کسی آنها را برای کاری فرابخواند. متاسفانه مدتی است که در میادین اصلی شهر شاهد کارگرانی هستیم که کنار خیابان نشسته‌اند و در انتظار کارند. البته مشکل بیکاری استان فقط به این بخش اختصاص ندارد اما دیدن چهره مردانی که با محاسن سفید، صورت‌های تکیده و اندامی لاغر زیر آفتاب سوزان نشسته‌اند، سوالاتی را به ذهن متبادر میکند که چرا هیچ مسئولی به فکر ساماندهی و ایجاد اشتغال برای این کارگران نیست و آیا این کارگران به دید مسئولان ما نمی‌آیند؟ باور کردنش بسیار دشوار است وقتی از نزدیک با این افراد صحبت کنید و ببینید که هیچ‌کدام بیمه نیستند و برخی تا یک هفته نتوانسته‌اند کاری پیدا کنند. در شرایطی که حکومت مدام سیاست‌های اشتغال‌زایی و تولید را تکرار میکند. حدود یک سال است که انجمن صنفی کارگران ساختمانی به دنبال یافتن سرپناهی برای ساماندهی کارگران است و مسئولان استان با وجود اطلاع از وضع موجود، تاکنون هیچ‌گونه اقدام مثبتی برای این قشر زحمتکش و محروم انجام نداده‌اند.
یک هفته است بیکارم
یک کارگر ساختمانی در میدان سرداران به همشهری میگوید: با 51 سال سن و بدون داشتن هیچ‌گونه بیمه‌ای، هر روز از ساعت 7 صبح تا 19 عصر منتظرم تا خودرویی نگهدارد و درخواست نیروی کار داشته باشد. در بیشتر موارد کارگرهای جوان از من چابک‌تر هستند و من پا به پای آنها نمی‌توانم سوار خودرو شوم و کار را از دست می‌دهم.
«سیدجواد. م» میگوید: حقوق کارگر روزمزد، به ازای یک روز کاری 50 هزار تومان است که الان اگر در طول یک ماه هر روز یک مورد کاری داشته باشیم، درآمد ماهانه ما یک میلیون و 500 هزار تومان است. اما مساله اینجاست که هر روز کار وجود ندارد و الان یک هفته است که بیکارم. خوشبختانه دختر و پسرم مرا درک میکنند و چشمی به دستمزد ماهانه من ندارند. آنها خودشان خوب می‌دانند که پول ماهانه قابل پیش‌بینی نیست و به‌قدری کم است که امکان تامین مخارج دانشگاه با آن غیرممکن است.
نه درآمدی و نه مکانی
رئیس انجمن صنفی تأسیسات شهرستان قزوین در گفت‌وگو با همشهری میگوید: درست است که انجمن صنفی کارگران صنعت ساختمان داریم، اما هیچ منبع درآمدی برای ما محسوب نمی‌شود و همه کارها از جمله معرفی کارگران به تامین اجتماعی و رایزنی برای تسهیلات بانکی در راه رضای خدا انجام میشود. چون کارگر آنقدرها پولدار نیست که حق عضویت سالانه خودش را بپردازد و اگر هم بخواهیم فشار بیشتری وارد کنیم، از عضویت انجمن و کانون خارج میشود.
«نبی‌الله کاظمی» میگوید: یکی از مشکلات ما در کانون انجمن‌های صنفی کارگران صنعت ساختمان این است که ما خودمان هنوز اجاره‌نشین هستیم و اگر مسئولان استان می‌‌‌توانستند برای ما مکانی مجزا تامین کنند تا امور اداری کارگران ساختمانی را انجام دهیم، برخی از مشکلاتما‌ن حل می‌شد.
وی افزود: متاسفانه کارگران افغان به حدی زیاد شده‌اند که جایی برای کار کردن کارگران ایرانی نیست و متاسفانه کارفرماها نیز در بیشتر موارد به جای انتخاب کارگر ایرانی، به کارگر افغانی مراجعه میکنند.
رئیس کانون انجمن صنفی کارگران صنعت ساختمان استان قزوین در تشریح مطالبات این صنف میگوید: در حال حاضر 18هزار کارگر ساختمانی عضو کانون هستند و با داشتن ۱۶ رسته شغلی و ۴ انجمن صنفی در شهرستان‌های تابعه، خدمات بسیاری به کارگران ارائه میشود. بابت مکانی که اکنون اجاره کرده‌ایم (ابتدای خیابان آبشار) باید ماهانه یک میلیون و 500 هزارتومان پرداخت کنیم و صاحبخانه هم گاهی فشار وارد میکند که بروید و یا اجاره را افزایش دهید، در حالی که ما در این مکان دوربین مداربسته و تاسیسات خاصی نصب کرده‌ایم و نقل مکان کردن‌های مکرر برای مکانی که روزانه کارگران زیادی به آن مراجعه میکند، درخور جایگاه این صنف نیست.
«سید محمد حسینی» میگوید: قادر نیستیم به پرسنل و کارمندان این کانون، حقوقی بر مبنای قانون کار بپردازیم و بعد از مدتی کارمندان در اداره کار شکایت میکنند. البته حق با آنهاست، ولی بهتر است که پرسنل نگیریم تا شرمنده کارمندان نشویم. متاسفانه هیچ حمایتی از کانون نمی‌شود و همه‌چیز از صفر تا 100 با خودمان است.
وی افزود: در بسیاری از استان‌ها مانند تهران، به کانون کارگران صنعت ساختمان مکانی اختصاص داده‌اند، ولی متاسفانه در قزوین هیچ اقدامی از سوی مسئولان انجام نمی‌شود و درحال حاضر هیچ ارگانی به غیر از شهرداری برای ما به فکر جا و مکان نیست وما به‌کلی تنها افتاده‌ایم.
استادکاران؛ گنجینه تجارب
حسینی گفت: استادکاران ساختمانی ما خود دارای انجمن صنفی هستند و بزرگ‌ترین گنجینه تجارب ساختمانی به شمار می‌‌‌روند اما متاسفانه از ظرفیت این افراد استفاده نمی‌شود و حتی از نظر استادکاران ما برای هیأت‌های حل اختلاف استفاده نمی‌کنند. ما حاضریم یک فرد بی‌سواد را از مجموعه خودمان در مقابل یک دکتر یا مهندس در حوزه صنعت ساختمانی در مرکز فنی و حرفه‌ای قرار دهیم و آزمونی عملی برگزار کنیم تا ببینید استادکاران ما تا چه اندازه تبحر دارند. بر همین اساس به سازمان فنی و حرفه‌ای گفتیم که اگر ممکن است، آزمون مشاغل صنعت ساختمان را به ما واگذار کند.
مدرسه شهیدی در ولیعصر
این فعال کارگری بیان داشت گفت: قرار بود سالن کنفرانس مدرسه شهیدی در خیابان ولیعصر به کارگران صنعت ساختمان اختصاص یابد که بعدها آموزش و پرورش بهانه استحکام بنا را گرفت. اگر مکانی به کارگران اختصاص یابد که بتوانیم کارگران را آنجا ساماندهی کنیم، به طور حتم توزیع کار به صورت عادلانه اتفاق می‌‌‌افتد و متناسب با خواسته کارفرما، کارگر معرفی می‌کنیم. شهر نیز از وجود تجمعات پراکنده کارگران خلاصی پیدا میکند و شأن و جایگاه کارگر حفظ میشود.
«وحید مقدم سلیمی» رئیس سازمان ساماندهی مشاغل شهری شهرداری قزوین در این باره میگوید: سالن کنفرانس موجود در مدرسه به متراژ تقریبی ۴۰۰ متر است و در حال حاضر مدیرکل آموزش و پرورش ناحیه 2 قزوین، استفاده از این مکان را به تایید سازمان نظام مهندسی منوط کرده تا استحکام بنای ساختمان مورد تایید قرار گیرد و اگر این موضوعات مورد تایید قرار گیرد، مشکلی از بابت واگذاری این ساختمان به کارگران نخواهیم داشت.
پیگیری نماینده مجلس
طی پیگیری‌های «سیده حمیده زرآبادی» نماینده قزوین، البرز و آبیک در مجلس شورای اسلامی از مدیرکل آموزش و پرورش استان قزوین قرار شد در واگذاری مدرسه شهیدی به کانون انجمن‌های صنفی کارگران صنعت ساختمان نهایت همکاری صورت گیرد. «سالار قاسمی» در پاسخ به نماینده مجلس گفته بود که این مدرسه واقع در پل طالقانی استحکام بنا ندارد و در خصوص سالن کنفرانس نیز باید مراجع ذی‌صلاح مانند نظام مهندسی اعلام نظر کنند. به هرحال اگر استحکام بنای ساختمان تایید نشود، هیچ مقام و مسئولی اجازه ندارد این ساختمان را به شخص دیگری واگذار کند.
