از فیلم ملی تا عشق به سینما

در آخرین روز نمایش فیلم‌ها در جشنواره فجر، فیلم‌های «گوزن‌های اتوبان» و «خدای جنگ» به نمایش درآمد و یک روز پیش از آن هم فیلم «شاه نقش» در برج میلاد روی پرده رفت؛یک درام اجتماعی، فیلمی جنگی و اثری با مضمون عشق به سینماکه هرکدام از منظری مورد توجه قرار گرفتند.

گوزن‌های اتوبان

   ابوالفضل صفاری، کارگردان و تهیه‌کننده: خوشحالم که بعد از سال‌ها به جشنواره فیلم فجر برگشته‌ام. نوشتن فیلمنامه «گوزن‌های اتوبان» 3سال پیش آغاز شد. فیلمبرداری آن نیز سال گذشته انجام شد و فیلم به این دوره از جشنواره رسید. من پیش‌تر فیلم کوتاهی درباره موضوع تأثیر هوش مصنوعی در زندگی انسان ساخته بودم. این موضوع نه‌تنها برای کشور ما که برای تمام دنیا موضوع به‌روزی است. درنهایت من از آن موضوع وام گرفتم و این فیلم را ساختم.
   من خود فضای مجازی را در فیلم نشان ندادم؛ زیرا سطح کار پایین می‌آمد اما فیلم به حال و روز امروز مردم ایران در شرایط حکمرانی فضای مجازی می‌پردازد.
   نوید پورفرج، بازیگر: از جذابیت‌های کار بازیگری برای من این است که نقش‌هایی را بازی کنم که متفاوت از دیگر کارهایم باشد. وقتی فیلمنامه را خواندم و دیدم که این نقش متفاوت از دیگر نقش‌های من است، تصمیم گرفتم این کار را بپذیرم. من بازیگری را به‌دلیل ذات بازیگری دوست دارم و می‌خواهم سر صحنه از زندگی کردن نقش‌ها لذت ببرم. برایم مهم نیست که این تجربه کردن می‌تواند به نفع یا به ضرر من باشد. امیدوارم این فیلم بتواند تأثیری هرچند کوچک بر نسل جوان بگذارد. ناراحت‌کننده است که فضای مجازی می‌تواند شکل روابط میان انسان‌ها را تغییر دهد.

خدای جنگ
 حسین دارابی، تهیه کننده: برای 5سال قبل است و برای تحقیق، در کنار چند کتاب، مستنداتی از سوی سازمان هوا و فضا در اختیار گرفتیم. وقتی فیلمنامه را شروع کردیم، دنبال رویکردی بودیم که چطور به واقعه آن روزها نگاه کنیم و به‌دلیل اینکه می‌خواستیم کمی با تخیل نگاه و چالش‌های بیشتری ایجاد کنیم؛ به همین دلیل اقتباسی آزاد را درنظر گرفتیم تا به واقعیت نزدیک باشد. به‌نظر من آمد که اگر بخواهیم به شهید حسن طهرانی مقدم بپردازیم ممکن است چالش‌ها و مسائل خود را داشته باشد، پس تصمیم گرفتیم فیلم را به این شکل پیش ببریم و آن را به شهید طهرانی مقدم تقدیم کنیم. سینما جای تمثیل است و به‌نظرمان رسید اگر داستان را با شخصیت فرضی‌ ابراهیم پیش ببریم بهتر می‌توانیم اصل قصه را روایت کنیم‌.
   محمدرضا شفاه، تهیه کننده: من از همه کسانی که مسئول هستند می‌خواهم با توجه به فرصت‌هایی که در اختیار ماست این فیلم را یک فرصت بین‌المللی بدانند. ما این امکان را داریم که با یک تبلیغ خوب، جدا از اکران داخلی فیلم را به دید مردم جهان برسانیم. من خدای جنگ را برای خودم به‌عنوان پیوست رسانه‌ای عملیات صادق می‌دانم.
   ساعد سهیلی، بازیگر: من برای انتخاب کارهایم خیلی دو دو تا چهار تا نمی‌کنم. حسی آنها را انتخاب می‌کنم. ‌حسم به من می‌گوید که باشم یا نباشم و افتخار می‌کنم که در این فیلم بودم. من عمویی داشتم که اسم او را در فیلم (روی موشک) نوشتم. او بازیگر تئاتر بود که در ۲۲ سالگی به جنگ رفت و اسیر شد و بعد زیر شکنجه عراقی‌های بی‌شرف به شهادت رسید. من حس کردم در حد خودم دینی داشته باشم که ادا کنم و از این بابت واقعاً خوشحالم که این فیلم نتیجه داد. این فیلم فارغ از ایدئولوژی و چپ و راست، ملی بود و به همین دلیل مردم با آن ارتباط برقرار می‌کنند.
   داریوش کاردان، بازیگر: گاهی با خود فکر می‌کنم‌ که ما چه زمانی در فیلم‌هایمان به همسرآن شهدا، مادر 3شهید یا بچه‌هایی که از یک شهید باقی ماندند و لطمه دیده‌اند، پرداخته‌ایم؟ خرابی‌های جنگ فقط خانه و مسجد و سینما نیست، خرابی‌هایی هست که تا سال‌های سال می‌ماند و کسانی هستند که امتحان سختی را پس داده‌اند. ‌من معتقدم سینما به این بخش از جنگ بدهکار است. پس از پیشنهاد نقش‌ و در جلسه‌ای خصوصی با کارگردان، متوجه شدم که این نقش به همان حسی که الان توضیح دادم و از آن غافل بودیم نزدیک است.

شاه نقش
    شاهد احمدلو، کارگردان: شخصیت اصلی فیلم «ناصر عشقی» یک هنرور و کتک‌خور سینماست که عشق
 بهروز وثوقی دارد. معمولاً شمایل فرهنگ و دیالوگ‌گویی آنها شبیه آن شخصیت محبوبشان است. خود من هم عشق فیلم هستم و ۵۰ درصد صحبت‌های عادی‌ام دیالوگ‌های فیلم‌هاست. پس طبیعتاً باید به لحاظ تیپ، استایل و رفتار و دیالوگ‌گویی به این شکل می‌ماند.
   بهرنگ علوی، بازیگر: تمام هنروران سینما دوست دارند خود را شبیه قهرمان یا هنرپیشه‌های مورد علاقه درآورند. آنها معمولا به جهان آن شخصیت‌ها می‌روند. هنروران عزیز که خیلی وقت‌ها در حق آنها اجحاف می‌شود و در خبرها حتی عکس‌هایشان منتشر نمی‌شود یا در تیتراژها اسم‌هایشان فراموش می‌شود و عاشقانه در تک سکانس‌ها کتک می‌خورند.
   هومن برق‌نورد، بازیگر: من هیچ وقت دوست نداشتم در این نوع نشست‌ها شرکت کنم؛ چون احساس می‌کنم حرفم را در فیلم گفته‌ام و حالا شما خبرنگاران و منتقدان باید ما را نقد کنید. ما زیرنویس نقش‌ها و فیلم‌هایمان نیستیم و با عرض شرمندگی اعتقادی به این جلسه ندارم و فقط بابت احترام در آن
حاضر شدم.‌