روایت آزادی

رابعه تیموری-  ‌روزنامه نگار

مانند سالمندی موقر در میانه خیابان آزادی جا خوش کرده؛ در تقاطع این خیابان عریض و طویل با خیابان شادمهر بدون هیچ ردّ و نشانی از خاطرات و گذشته‌اش؛ بی‌هیچ اثر و علامتی چشمگیر و ویژه‌ای از روزی که جمعیتی عظیم روی شانه‌های او نظاره‌گر یکی از مهم‌ترین رویدادهای تاریخ کشورشان بودند؛ رویدادی که در 12بهمن 46سال پیش رقم خورد و صدها نفر از مردم پایتخت از نخستین ساعات روز در طبقات ساختمان نیمه‌کاره و اسکلت‌بندی شده خیابان آزادی چشم‌انتظار عبور اتومبیل حامل امام بودند. این ساختمان نیمه‌کاره پس از تکمیل و نقش بستن عنوان «110آزادی» بر پیشانی آن، به مجتمعی اداری تبدیل شده، اما نه گرد پیری و سالخوردگی که بر سر و رویش نشسته و نه هیبت سربه مهر و خاموش‌اش، تصویر نوستالژیک آن را در حافظه تاریخی مردم تهران کمرنگ کرده است.

یک سر و گردن بلندتر
ساعت‌ها پیش از پهن شدن آفتاب نیمروز در کوچه و خیابان‌های پایتخت در خیابان پاکیزه و پربروبیای آزادی، روز آغاز شده و هر لحظه بر هیاهو و حرکت پرشتاب خودروها و موتورسیکلت‌ها اضافه می‌شود. پرچم‌ها و بنرهایی که در گوشه‌و‌کنار لاین‌های سواره‌رو نصب شده‌اند، رسیدن چهل‌وششمين سالگرد انقلاب را خبر می‌دهند. شمار ساختمان‌های رشید چندطبقه که در راسته شمالی خیابان ردیف شده‌اند کم نیست، اما بناهای مسکونی و تجاری‌ای که در همسایگی ساختمان110 قد کشیده‌اند انگار موقع پاگرفتن قصد شانه‌به‌شانه شدن با این مجتمع بلندبالای چهارطبقه را نداشته‌اند.

تلفیقی از گذشته و حال
پیش از آنکه پرده کرکره‌های پشت پنجره‌های ساده ساختمان اداری بودن آن را نشان دهد، تابلوهایی که به سینه نمای آجری مجتمع کوبیده شده، کارکردش را روایت می‌کند: «دفتر اسناد رسمی 93تهران...»، «داروخانه»، «دفتر خدمات پیشخوان دولت.» روی تعدادی از آجرهای قزاقی زردرنگ ورودی مجتمع طرح چهره امام ترسیم شده و در ضلع غربی مجتمع، تصویر گلباران شده کامران نجات‌اللهی (استاد شهید دانشگاه پلی‌تکنیک تهران) در کنار امام و رهبر انقلاب با پس‌زمینه پرچم کشور نقش بسته است. وقتی وارد ساختمان می‌شوید، با دیدن در و دیوار آن، گذر ایام را به خوبی احساس می‌کنید.