شیرزن سیمین سینما

مسعود میر
روزنامه‌نگار

ایفاگر نقش شیرزن در سینمای ایران برای او عنوان برازنده‌ای است و حالا خودش یکی از آنهایی است که باید فرمان حمله شیرهای سنت‌مارک را در شهریور امسال امضا کند؛ حمله‌ای خواستنی به آغوش آنهایی که افقی نو پیش چشم جهانیان می‌گشایند، شاید دنیا قصه‌های بهتر و جذاب‌تری برای گفتن داشته ‌باشد.

همان روزی که رئیس هیأت‌مدیره شرکت داروسازی شد و «همسر» او نتوانست این ارتقا را تحمل کند تا روزی که گوجه‌فرنگی قرمز چید و «روسری آبی» به سر کرد و شد نوبر سینمای ایران، نخستین گام‌هایش برای ایفای نقش زنان قوی و مبارز را برداشته بود. سال‌ها گذشت تا چین و چروک‌های قلب «گیلانه» و بغض مرگبارش همه ارتفاعات گیلان را به آتش بکشد. اصلا چرا گیلان که همه ایران همپای او گریستند. جوان رعنایش را داده ‌بود و به ‌جایش تکه گوشتی تحویل گرفته‌ بود که حمام بردنش تلخ‌ترین حادثه عمر یک مادر است. گیلانه با داغ بر دل نشسته‌اش خیره ماند به دوردست‌ها تا «قصه‌ها»، قدیمی اما هنوز محبوب بمانند.
آخرین نقش او در قامت یک شیرزن بی‌همتا در سینمای این مملکت هم بی‌تردید همان نقش «آباجان» بود که مهربانی و فداکاری‌اش از گیلان و گیلانه تا زنجان و آباجان امتداد یافته ‌بود. حالا او برای داوری در جشنواره‌ای حکم گرفته که با شیرزنان ایرانی غریبه نیست. همین سال گذشته بانوی اردیبهشت سینمای ایران در این جشنواره برای شیرهای ونیز تعیین تکلیف کرد و حالا نوبت به او است؛  فاطمه ‌معتمد‌آریا. باید به احترام او ایستاد و به جشنواره 75 ساله ونیز بیشتر از پیش دل‌خوش بود که زنانگی سینمای ایران را اینگونه به رخ می‌کشد.