برنامه هفتم توسعه وقت‌کشی یا نیاز ضروری؟

لایحه برنامه هفتم توسعه که خرداد ۱۴۰۲ توسط دولت سیزدهم به مجلس تقدیم شد، پس از چهار‌ماه بررسی فشرده و پرهزینه به تصویب رسید. کمیسیون تلفیق 6 هفته روی آن کار کرد و ۱۹جلسه صحن مجلس صرف بحث و بررسی آن شد.
اما نکته جالب اینجاست که هر دقیقه از جلسات صحن مجلس، طبق برخی برآوردها، دست‌کم ۱۰۰میلیون تومان هزینه دارد و حتی این عدد به ۳۰۰میلیون هم می‌رسد. یعنی بررسی این لایحه در صحن مجلس حدود ۴۵۶میلیارد تومان هزینه دربر داشته است.
با این حال، اظهارنظر اخیر محمد مخبر، مشاور مقام معظم رهبری، سؤالاتی را به میان آورده است. او گفته: «لزومی ندارد همه بخش‌های برنامه هفتم اجرا شود.» این جمله باعث شد بحث‌هایی درباره جدیت دولت در اجرای این برنامه مطرح شود.
سؤال اصلی این است: آیا این همه زمان و هزینه برای تصویب برنامه‌ای صرف شده که برخی بخش‌های آن از ابتدا برای اجرا درنظر گرفته نشده‌اند؟ اگر چنین باشد، آیا نباید پیش از تصویب، درباره اولویت‌ها شفاف‌تر تصمیم‌گیری می‌شد؟
اجرای دقیق و کامل برنامه هفتم توسعه نه‌تنها ضروری است، بلکه پاسخگوی هزینه‌های مالی و زمانی صرف شده برای تدوین و تصویب آن خواهد بود.