تاریخچه کشف انرژی هسته‌ای
برای دانستن تاریخ نخستین کشف انرژی هسته‌ای باید تا قرن بیستم میلادی به عقب برگردیم. در آن زمان از این پدیده برای تولید انرژی الکتریکی استفاده می‌شد. عناصر پرتوزا مانند رادیوم، براساس هم‌اندازه‌بودن جرم، مقدار زیادی انرژی آزاد می‌کنند، اما کنترل این انرژی نشدنی بود، زیرا طول عمر عناصر پرتوزا، به‌دلیل طبیعتشان، خیلی کم بود. دلیل این امر این بودکه شدت انرژی آزاد‌شده با نیمه‌عمر عناصر نسبت عکس دارد. اما رؤیای مهار‌کردن انرژی اتمی، اندکی بلندپروازانه بود. این شرایط بعدها و با کشف شکافت هسته‌ای تغییر کرد.
در اواخر سال۱۹۳۲، جیمز چادویک، نوترون را کشف کرد که به‌دلیل نداشتن بار الکتریکی، به‌عنوان ابزاری بالقوه برای آزمایش‌های هسته‌ای شناخته شد. بمباران مواد با نوترون‌ها به فردریک ژولیو کوری و ایرن ژولیو-کوری کمک کرد تا در سال۱۹۳۴، رادیواکتیویته مصنوعی را کشف کنند که سبب شد تا عناصری مانند رادیوم با قیمت بسیار کمتری نسبت به رادیوم طبیعی، تولید شوند.
اما این انریکو فرمی، فیزیکدان ایتالیایی بود که با رهبری تیمی از دانشمندان نخستین واکنش زنجیره‌ای هسته‌ای خودپایدار را ایجاد کرد. او در ادامه راه تحقیقات قبلی، در دهه۱۹۳۰، روی کند‌کردن نوترون‌ها به‌منظور افزایش تأثیر رادیواکتیویته مصنوعی تمرکز کرد. آزمایش بمباران اورانیوم با نوترون‌ها سبب شد که فرمی، عنصر جدیدی ایجاد کند که عدد اتمی آن بیشتر از اورانیوم و نامش پلوتونیوم بود. در آزمایش‌های قبلی، مواد باقیمانده فقط کمی سبک‌تر از اورانیوم بودند.
خط زمانی اصلی‌ترین فعالیت‌های انرژی هسته‌ای
علم تشعشعات اتمی، تغییرات اتمی و شکافت هسته‌ای از سال 1895 تا 1945 توسعه یافت که بیشتر آن در 6سال آخر بود.
در طول سال‌های 1939-1945، بیشترین تمرکز روی توسعه بمب اتمی بود.
از سال 1945 توجه به استفاده از این انرژی به‌صورت کنترل‌شده برای نیروی محرکه دریایی و برای تولید برق معطوف شد.
از سال 1956 تمرکز اصلی بر تکامل فناوری نیروگاه‌های هسته‌ای صلح‌آمیزبوده است.
