سیدعلی اصغر بهبهانی، رئیس اتحادیه تولیدکنندگان و فروشندگان کالای کشباف، جوراب، کاموا| در صنف کالاهای کشباف، جوراب و کاموا رسته‌هایی با مصوبه هیأت عالی نظارت وجود دارد که می‌توان در این رسته‌ها پروانه کسب ارائه داد. بر اساس این رسته‌ها، حدود 3500عضو تولید‌کننده داریم که برای تمام آنها با آیین‌نامه ضوابط خاص هیأت عالی نظارت و به استناد آن، پروانه صادر می‌کنند. در واقع اتحادیه ما قانونمندترین اتحادیه در حوزه پوشاک است. در اتحادیه ما 3بخش در صنایع نساجی تعریف شده است؛ یک، بافت تار‌وپودی و کت‌وشلواری است؛ دوم، بافت حلقوی است (همان بافتی که خانم‌ها با میل بافتنی می‌بافتند)؛ سوم هم بافت نمدی (مانند بافت موکت) است. این سه بافت در حوزه پوشاک مطرح است.
هم‌اکنون چند مسئله مهم در صنف ما وجود دارد که مربوط به تولید و اشتغال است. مشکل اول تولید در صنف ما مربوط به فعالیت در تهران است. سال94 در شورای شهر قبلی مصوبه‌ای تصویب شد که طبق آن بعضی از اصناف باید از تهران بیرون بروند. در طرح ساماندهی شهر تهران، صنایع و اصناف به 3گروه شغلی تقسیم شده‌اند؛ گروه‌های سبز، زرد و قرمز. طبق این طرح گروه ما جزو گروه زرد است. گروه زرد هم گروهی‌است که با رعایت ضوابط فنی و کارشناسی و نظارت مستمر دستگاه‌های ذی‌ربط می‌تواند به فعالیت در رسته‌هایی که شناخته شده است ادامه دهد. اما متأسفانه شهرداری به واحدهایی که در گروه زرد قرار دارند هم فشار می‌آورد.
البته صنف ما آمادگی دارد که به شهرک‌های صنفی و صنعتی نقل‌مکان کند اما مشکل اصلی این است که زیرساخت‌های لازم در این شهرک‌ها آماده نیست. اگر شهرداری می‌خواهد گروه‌های زرد و قرمز را از تهران خارج کند، باید اول زیرساخت‌ها را آماده کند و بعد انتظار داشته باشد که واحدهای تولیدی به آنجا نقل‌مکان کنند. زیرساخت‌ها شامل آب، برق، گاز و تلفن می‌شود. اگر برق شهرک‌های صنفی و صنعتی وصل نباشد، دستگاه‌ها به‌کار نمی‌افتد؛ مانند الان که چند نفر از اعضای اتحادیه به این شهرک‌ها منتقل شده‌اند اما با مشکلات این‌چنینی روبه‌رو هستند. در بعضی از شهرک‌ها گاز هم وصل نشده است؛ به طور مثال شهرک قرچک هنوز گاز ندارد و تا گاز نباشد و دستگاه‌ها گرم نشوند، به حرکت درنمی‌آیند؛ بنابراین این مسائل با هم تعارض و مغایرت دارد. همان‌طور که عنوان کردم، گروه زرد می‌تواند با رعایت مقررات و نظارت و ضوابط در شهر باقی بماند اما فشارها برای انتقال از تهران زیاد است. این موضوع با آزادی انتخاب شغل مغایرت دارد. در اصل28 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران آمده است: «هر کس حق دارد شغلی را که بدان مایل است و مخالف اسلام و مصالح عمومی و حقوق دیگران نیست برگزیند. دولت موظف است با رعایت نیاز جامعه به مشاغل گوناگون، برای همه افراد، امکان اشتغال‌به‌کار و شرایط مساوی را برای احراز مشاغل ایجاد نماید». با این حساب واحدها چطور می‌توانند به شهرک‌ها منتقل شوند، طوری که به تولید و اشتغال ضربه وارد نشود؟ از طرف دیگر، جوراب، کشباف و بافت حلقوی، خاص اتحادیه ماست. در اتحادیه ما پلیور و انواع و اقسام لباس‌های گرم بافته می‌شود اما هم‌اکنون با مشکل مواد اولیه مواجهیم و در مواردی در طرح‌های مدرن هم کمبود داریم. صنف ما حدود 100سال قدمت دارد. قبل از انقلاب هم پروانه فعالیت ما بر همین اساس بود. البته این صنف طی 3مرحله تغییر نام داده است. زمانی سندیکا بودیم و از سال52 به اتحادیه تبدیل شدیم. قبل از انقلاب، بعد از صادرات فرش، صادرات کشباف و جوراب، رتبه بعدی را در اختیار داشت. در آمار وزارت بازرگانی وقت و وزارت صنعت، معدن و تجارت فعلی عنوان شده که اعضای اتحادیه ما در حوزه صادرات کالای بافت حلقوی به شوروی و اروپا فعالیت داشته‌اند اما هجمه‌های قاچاق و بعد هم تحریم‌ها، اوضاع را به هم ریخت. تحریم‌ها دیگر اجازه ندادند که کالای ما در بازارهای قبلی صادر شود؛ بعد هم رقیب‌ها ظرفیت داخلی را اشغال کردند. به این ترتیب هم‌اکنون اعضای اتحادیه ما حداکثر با 40درصد ظرفیت‌شان فعالیت می‌کنند.