از آواگویی به الفباخوانی

شد سال1399 و مدرسه روستای سیدبار با معماری متفاوت که اتفاقا جایزه بین‌المللی ساختمان‌های عمومی را نیز کسب کرده، بنا شد. این درست زمانی‌ است که مردان به تحصیل فرزندان و بیشتر دختران خود قانع شده و زنان هم با سوزن‌دوزی بازار خوبی در شهرهای گوناگون (فروش آنلاین) یافته‌اند. صدای موسیقی شاد بلوچی که خواننده‌اش شعر معروف «لی لا دو» را آواز کرده، در حیاط مدور مدرسه که محصور دیوارهایی کوتاه، مشبک و خشتی ولی مقاوم است، می‌پیچد. نگار، یکی از آموزگاران داوطلب است که زبان فارسی به دانش‌آموزان سیدبار آموزش می‌دهد: «روزهای نخست کارم شرایط سخت بود... خیلی از این بچه‌ها فقط به گویش غلیظ بلوچی و جدگالی تکلم می‌کردند و از فارسی رسمی هیچ نمی‌دانستند؛ بنابراین راهی جز ارتباط برقرار کردن با زبان اشاره نبود... انگار که می‌خواستیم نوزاد را از آوا به الفبا بیاوریم! از آن روزها گذشتیم و حالا تعداد قابل توجهی دانش‌آموز داریم که به مرحله کنکور و دانشگاه رسیده‌اند.» زهرا، آموزگار داوطلب دیگر، نوشته‌های ماژیکی «آ»، «ا» را از تخته سفید کلاس پاک می‌کند: «منیژه...نشانه آ را تلفظ کن» و منیژه دخترک 9ساله و سبزه‌رو به دشواری زبان می‌چرخاند.