دنبال کسب عنوان پیشالی در بریانک
نام: مادوازی
موقعیت: بریانک
***
ابزار بازی مادوازی، سنگریزه است. قدیم‌ها به نسبت امروز زمین خاکی در محله بیشتر بود و از طرفی اکثر بچه‌ها دنبال بازی‌های کم‌هزینه بودند و سعی می‌کردند از ابتدایی‌ترین ابزار دم‌دستی‌شان برای تفریح و بازی استفاده کنند و پیدا کردن سنگریزه در زمین‌ها خاکی اطراف کار چندان سختی نبود.
«سیدرسول امینی» تهران‌پژوه، درباره نحوه اجرای مادوازی پرهیجان در بریانک که بیشتر پسرها برای به رخ کشیدن مهارت‌شان آن را بازی می‌کردند، می‌گوید: «در ابتدای کار هرکدام از بازیکنان تعدادی سنگریزه جمع می‌کردند. بعد هر بازیکن سنگریزه‌های منتخبش را به هوا پرتاب می‌کرد و با سرعت دستش را برای مهار این سنگریزه‌ها برمی‌گرداند. هرکسی که سنگریزه بیشتری را در هوا پرتاب و مهار می‌کرد به او لقب پیشال می‌دادند و او بازی را در دست می‌گرفت و می‌توانست علاوه بر سنگریزه‌های خودش، سنگریزه‌های دیگران را هم بردارد.»
به گفته این پژوهشگر، پیشال سنگ‌های خود و بقیه بازیکنان را جمع می‌کرد و همه آنها را در گوشه‌ای می‌گذاشت که به این کارش اپو می‌گفتند. در واقع اپو پرتاب و نگهداری همان سنگ‌های جمع‌آوری شده بود. پیشال باید همه توانش را در حفظ موقعیت کسب شده به کار می‌گرفت، چون با کوچک‌ترین بی‌احتیاطی یا اشتباه ممکن بود جایگاهش را از دست بدهد. این بازی ادامه داشت و بقیه بازیکنان هم می‌توانستند با جمع کردن سنگ‌های دلخواه خود به بازی ادامه دهند.
امینی درباره قانون پیشال ماندن در بازی توضیح می‌دهد: «کسی که می‌توانست با حالت چرخشی خود و پرتاب سنگ‌ها، آنها را دوباره در دست بگیرد، پیشال باقی می‌ماند. در تهران قدیم، این کار برای پسرها در میان بچه‌محل‌ها نوعی افتخار محسوب می‌شد و همه دنبال کسب عنوان پیشالی بودند.»
در همینه زمینه :
