پاداش پذیرایی از یک موجود زنده

سیدنعمت‌الله جزائری، مشهور به محدث جزایری، از علمای شیعی قرن‌های یازدهم و دوازدهم و سرسلسله خاندان سادات جزایری که نسبش به امام کاظم(ع) می‌رسد، در ریاض‌الابرار از حضرت سیدالشهدا(ع) نقل می‌کند که آن حضرت فرمود: این فرمایش پیامبر(ص) که بعد از نماز، بهترین عمل‌ها مسرور کردن مؤمن است با وسایلی که معصیت نباشد برای من به تجربه رسید.
روزی غلامی را دیدم که با خوراک خود سگی را شریک قرار داده بود.
پرسیدم: «چرا چنین می‌کنی؟»
گفت: «یابن رسول‌الله! من محزونم و جویای سرور و شادی هستم، می‌خواهم با مسرور کردن این حیوان غم از دلم زدوده شود؛ زیرا بنده‌ مردی یهودی هستم و مایلم از او جدا شوم.»
 روز بعد ابا عبدالله(ع) نزد آن مرد یهودی رفت و دویست دینار قیمت غلام را با خود برد و درخواست کرد غلام را بفروشد.
آن مرد گفت: «غلام فدای قدم مبارک شما، این بستان را هم به او بخشیدم و دویست دینار را هم تقدیم شما می‌کنم.»
حضرت فرمود: «من مال را به تو بخشیدم.»
مرد یهودی گفت: «پذیرفتم و آن را هم به غلام می‌بخشم.»
 سیدالشهدا(ع) فرمود: «من هم غلام را آزاد کردم. دینارها و بستان را هم به او بخشیدم.»
 زن آن یهودی گفت: «من هم اسلام می‌آورم و مهریه‌ خود را به شوهرم می‌بخشم.»
 یهودی گفت: «من هم مسلمان می‌شوم و این خانه را به زنم بخشیدم.»
منبع: کتاب«پند تاریخ» جلد 2، به نقل از «بحارالانوار» جلد ۱۰