شعله‌های سرکش در مجلس شورای ملی
موضوع: آتش‌سوزی تاریخی مجلس
موقعیت: میدان بهارستان
***
«مجلس آتش گرفت، عجله کنید.» این جمله‌ای بود که 10آذر1310 حاضران در مجلس شورای ملی در تماس با اداره اطفائیه بر زبان آوردند و از حریق در این مکان خبر دادند. در این روز سالن اصلی پارلمان مجلس شورای ملی یا همان عمارت تاریخی میرزاسپهسالار طعمه حریق شد؛ آتش از زیر شیروانی اتاق جلسات خصوصی زبانه می‌کشید.
نصرالله حدادی، تهران‌پژوه، درباره حریق عمارت تاریخی سپهسالار می‌گوید: «حوالی ظهر بود که آتش از زیر شیروانی‌های اتاق جلسات خصوصی یک‌مرتبه زبانه کشید. تا قبل از این ساعت وزیر مالیه و آقای یاسائی، رئیس‌کل تجارت برای شور و مطالعه درباره لوایحی حضور داشتند و جلسه خصوصی به‌عنوان فراکسیون ترقی تشکیل شده بود. در این میان چند نفر از وکلا برای استراحت از جلسه خصوصی مجلس بیرون می‌آیند و در اتاق تنفس و سرسرا قدم می‌زنند. یک تکه آتش از سقف جلوی پای آقای عراقی و آقای دشتی فرومی‌ریزد؛ سرشان را که بالا می‌کنند می‌بینند سقف آتش گرفته و شعله‌ور شده است. حاضران از اتاق جلسات و عمارت خارج شدند؛ اما آتش شدت گرفت و چندین ذرع بالاتر از عمارت اوج گرفت. با شدت‌گرفتن آتش، با تلفن با اداره اطفائیه تماس گرفتند و گفتند: «مجلس آتش گرفت، عجله کنید». تا رسیدن مأموران اطفائیه مستخدمان، سرایدار‌ها، کلیه کارگران مجلس و اعضای دفتر همه برای مهار آتش دست‌به‌کار شدند. عمارتی که آتش گرفته بود، درست وسط عمارت مجلس قرار داشت و احتمال خطر برای اتاق جلسه عمومی پارلمان زیاد بود. هر دقیقه یک کامیون مقابل عمارت مجلس می‌ایستاد و افراد نظامی، گردان مهندس و افراد پلیس و اثاثیه لازم را خالی می‌کرد.»
روزنامه اطلاعات در آن زمان درباره فعالیت مأموران اداره اطفائیه برای مهار آتش نوشته بود: «تلمبه‌های اطفائیه درون اتاق‌ها و سقف‌ها بین تیرهای سقف کار می‌کرد. شیروانی و سقف اتاق جلسه خصوصی و اتاق آیینه فرومی‌ریخت و در هر لحظه خرابی اتاق آیینه بیشتر می‌شد و در ساعتی که حریق خاتمه یافت، از اتاق خصوصی و اتاق آیینه و سرسرا چیزی باقی نماند. تمام سقف‌ها و جرز‌ها فروریخت و یک عمارت ویرانه را تشکیل داد. سقف اتاق تنفس نیز خراب گردید. قبل از اینکه حریق منتفی شود از طرف ریاست مجلس نیز که در تمام مدت مراقب جریانات بودند، دستور داده شد که سقف متصل به عمارت وسط را خراب و ارتباط عمارت آتش‌گرفته را از عمارات دیگر قطع نمایند و این عمل احتیاطی حتما ضروری بود؛ زیرا خطر بزرگی عمارت جلسه علنی پارلمان را تهدید می‌کرد.»
