ایده جمهوری اسلامی برای وحدت

1
ایجاد وحدت با عبور از عقاید
وحدت از طریق ایفنکه هر گروه از اعتقادات اختلاف‌برانگیز خود کوتاه بیاید و عملا آنها را به چشم نیاورد تا وحدت ایجاد شود عملا چنین وحدتی شکل نمی‌گیرد چرا که عقاید را به راحتی نمی‌توان تغییر داد.

2
ایجاد وحدت با تمرکز روی مسائل انسانی به جای مسائل مذهبی
 اینکه اختلافات مذهبی را کنار بگذاریم و روی مسائل انسانی و حقوق بشری که مورد قبول همه است وحدت کنیم.  چنین وحدتی در مراحلی قابل‌قبول است، اما هر انسان‌شناسی‌ای براساس یک اعتقادات شکل می‌گیرد لذا به مرور اختلاف عقاید دوباره آشکار می‌شود.

3
ایجاد وحدت روی مسائل آینده و فراموشی گذشته
اینکه نسبت به اختلافات گذشته بی‌تفاوت باشیم و روی مسائلی در آینده وحدت کنیم. مثلا روی مسئله ظهور و یا مسئله «قدرت اسلام»
در آینده تمرکز کنیم.

4
ایجاد وحدت بین ملت‌ها به جای مذاهب
سعی بر نزدیکی و ارتباط ملت‌های دنیا داشته باشیم تا به مرور یک اتحاد بین‌المللی شکل بگیرد.  اما در عمل محور وحدت وجود ندارد و چنین وحدتی به راحتی شکل نمی‌گیرد.

5
وحدت تاکتیکی در مقابل دشمن واحد، بدون ایجاد اتحاد حقیقی
متحد شدن با هم، به‌واسطه مقابله با دشمن واحد.  در مواقعی که بحث دشمنی مطرح نیست اختلافات آشکار می‌شود. این طرح کامل نیست.

6
ایجاد وحدت از طریق سازمان‌های منطقه‌ای و بین‌المللی
 تشکیل نهادی منطقه‌ای یا بین‌المللی متشکل از نمایندگان دولت‌های اسلامی که در مورد منافع و مسائل مشترک جهان اسلام تصمیم‌گیری می‌کند و همه دولت‌ها ملزم به رعایت تصمیمات این نهاد باشند.  در فضای بعد از جنگ جهانی دوم که نهادگرایی برجسته بود چنین طرحی تا حدی جواب می‌داد اما در زمانه کنونی، این طرح فاقد بعد مردمی و مردم‌سالارانه است.


اما   ایده جمهوری اسلامی
 ایجاد وحدت در صحنه واقعی از طریق بیدارسازی و ایجاد تحول و قیام در مردم و گسترش آن در جوامع صورت می‌گیرد.

ایجاد یک امت قیا‌م‌کرده که ناظر به حق‌خواهی و در مقابله با ظلم با هم
متحد شوند. این قیام مراتب مختلفی دارد که در مقاومت متبلور می‌شود و هر کس به میزان مقاومتش به این وحدت
کمک می‌کند.

ایده انقلاب اسلامی در بحث وحدت نافی سایر راهکارهای وحدت‌بخش نیست و از همه طرح‌های درست نیز استفاده می‌کند اما برخی از این طرح‌ها ناقص است درحالی‌که طرح جمهوری اسلامی به‌دنبال ایجاد یک وحدت حقیقی در جوامع است.