در نیمه راه تاریخ

می‌تواند بارها خودش را سرزنش کند، بارها افسوس بخورد، اشک بریزد که چرا نشد، چرا نتوانست فرود بهتری داشته باشد، چرا روی آن سکو نرفت و چرا تاریخ‌سازی‌اش کامل نشد اما ما، مایی که این‌طرف میدان نشسته‌ایم، خارج گود، برای او، برای پرشش و حتی برای همان فرود ناقصی که شاید اگر بهتر می‌بود، او را به سکوی بازی‌های المپیک می‌رساند، هورا می‌کشیم، دست می‌زنیم و حتی برای آن چهره مغمومش دلمان غنج می‌رود. مهدی الفتی دیروز در فینال پرش خرک بین 8نفر هفتم شد اما اگر او در رده آخر هم قرار می‌گرفت، باز هم ما برای ما قهرمان بود؛ برای مایی که حسرت دیدن ژیمناستیک را در المپیک داشتیم؛ برای ما که آرزویمان بودن بین بزرگان بود و مهدی آن را برایمان برآورده کرد. الفتی عصر دیروز در پاریس و در سالن برسی آره‌نا بین بزرگان ژیمناستیک حضور داشت‌، با چشمانی براق، پرانگیزه و با اعتماد به نفس و اگر کمی تجربه‌اش بیشتر بود و اگر چند میدان بیشتر دیده بود، می‌توانست به امتیازی بالاتر از ۱۴.۲۶۶ برسد. اما همین امتیاز او و همین هفتمی، به اندازه مدال طلای ادریل کارلوس یول فیلیپینی و ۱۵.۱۱۶ امتیاز ارزش داشت. ما هنوز به یاد داریم که الفتی در بازی‌های آسیایی بعد از 60 سال ژیمناستیک ایران را صاحب مدال کرد.