چرا کرواسی نمی‌تواند قهرمان جدید جهان باشد؟!

علیرضا مجمع روزنامه‌نگار
امشب مسکو قلب فوتبال جهان است. تپش این قلب برای ما که بیش از یک ماه است جریان حیاتی زندگی در فوتبال را داریم تجربه می‌کنیم و هر روز به قصه‌ای، داستانی تازه برمی‌خوریم، اوج شور و احساس است، در بالاترین نقطه ممکن. از این حکایت 30روزه سال‌ها بعد بچه‌هایمان سخن می‌گویند. اما امشب برای ماست. یک فینال دیگر این بار با یک تیم جدید.
  فرانسه دشان با تجربه در مقابل دالیچ کم تجربه. اگر از من بپرسید چه تیمی قهرمان می‌شود، با اینکه به شخصه دوست دارم یک قهرمان جدید با استایلی تعریف شده و بازیکنانی پرشور به جهان معرفی شود، اما به دلایل مختلف حس عقلی‌ام خروس‌ها را فاتح این جام می‌داند. این حس عقلی البته به شدت موجود منعطفی است و می‌داند این لحظه‌ها هستند که فوتبال را می‌سازند. پس دلایل مختلف را کنار هم می‌گذارد و به تحلیل نهایی می‌رسد.
  چرا باید کرواسی قهرمان شود؟ شاید نبرد نیمه نهایی 20سال قبل و باخت به همین تیم که دشان را با بازوبند در میانه زمین داشت، انگیزه‌ای باشد برای این تیم که جلوی فرانسه از جان مایه بگذارد. اما بعضی وقت‌ها جان هم برای بردن کم است. فوتبال بازی مسیر و روش است. وقتی در ده روز یک بازی اضافه تر از حریفت انجام داده‌ای و او یک بازی کمتر کرده است شاید خیلی امیدواری به پیروزی قاعده‌مند نباشد. فرانسه 3بازی 90دقیقه‌ای از یک چهارم نهایی به این طرف کرده است و تیم‌های روبه‌رویش فقط در اسم بزرگ بودند (به‌جز بلژیک)، و کرواسی 3بازی 120دقیقه‌ای انجام داده است، یعنی در مجموع 90دقیقه اضافه‌تر از حریف حیله‌گرش، و تیم‌های مقابلش هم برخلاف آن سمت جدول تیم‌های جوان و با انگیزه و دونده بودند که تا توانستند مودریچ و یارانش را در زمین دواندند. ممکن است دانمارک، روسیه و انگلستان در مقابل آرژانتین، برزیل و بلژیک تیم‌های ساده‌تری روی کاغذ باشند، اما به نظرم بازی‌های کرواسی به‌شدت سخت‌تر از فرانسه در مرحله حذفی بود. همین یک دلیل شاید کافی باشد برای اینکه رأی به قهرمانی فرانسه بدهیم.
  دلیل بعدی برای اینکه احتمالا امشب، هوگو لوریس جام را بالای سر می‌برد و مودریچ به تماشا می‌ایستد، تفاوت تجربه نیمکت دو تیم است. ارجاعتان می‌دهم به همین بازی نیمه‌نهایی وقتی تیم‌ها برای نیمه‌ دوم از رختکن خارج شدند. چهره دالیچ را اگر می‌دیدید به باخت کرواسی در آخر بازی ایمان می‌آوردید. او چنان چهره درهمی داشت که تماشاگر تلویزیونی برای کرواسی دلش می‌سوخت چه برسد به انرژی‌ای که باید تیم برای ورود به زمین پیدا می‌کرد. در عوض دشان به شدت برای اینکه نامش در تاریخ به‌عنوان کاپیتان مربی سوم بعد از زاگالو و بکن باوئر ثبت شود مصمم است.
  با همه این دلایل عقلی اگر بخواهم تیمی را دوست داشته باشم برای قهرمانی، به‌خاطر چیروی ناکام 98، آن پیرمرد شیرینی که برای ایران یک فوتبال روبه جلو و جنگجو به ارمغان آورد و درنهایت بدشانسی جلوی ایرلندی که در آزادی شکستش داد، نتوانست ما را به جام‌جهانی2002 ببرد دوست دارم کرواسی آن قهرمان جدید جهان باشد. تیمی که فوتبال را اتفاقا روشنفکرانه بازی می‌کند، می‌جنگد و لیاقت دارد یک بار تعریف نگاهش به همه جای دنیا برود. قهرمان جدیدی از جنس فوتبال، نه از جنس یونان2004 با اتوبوسی زشت در جلوی دروازه‌اش.