درخشش بی‌پاداش

استقلال در لیگ بیست‌وسوم فاصله‌ای تا کسب عنوان قهرمانی نداشت و در نهایت جام را تنها با یک امتیاز اختلاف به پرسپولیس واگذار کرد. آبی‌ها حتی رکورد امتیازگیری تیم نایب‌قهرمان را هم شکستند تا حسرتشان مضاعف شود. با این حال، دیگر مسئله‌ای که باعث افسوس می‌‎شود، بی‌اجر‌ماندن درخشش فردی ستاره‌های آبی‌پوش است؛ بعضی نفراتی که واقعا فصل خوبی را پشت سر گذاشتند اما عملکرد مطلوب آنها با جام قهرمانی کامل نشد.

حسین حسینی |  در کنار حسین پورحمیدی با ثبت 18کلین‌شیت به‌طور مشترک دستکش نمادین طلایی را به‌دست آوردند. کاپیتان استقلال شاید یکی از بهترین فصل‌های فوتبالش را پشت سر گذاشت. حسینی به‌معنای واقعی کلمه کم‌نقص بود و در بسیاری از مسابقات، بار تیمش را بر دوش کشید. مخصوصا نوع فوتبال تدافعی استقلال فشار زیادی را متوجه گلر و ساختار دفاعی می‌کرد که حسینی از این آزمون‌های مکرر سربلند بیرون آمد اما نهایتا موفق به بالا بردن جام نشد.

ابوالفضل جلالی |  هیچ تردیدی در مورد شایستگی‌های او وجود ندارد. بازیکن نادیده گرفته‌شده دوران ریکاردو ساپینتو، در عصر جواد نکونام به چشم آمد، 10پاس‌گل داد و پایه‌گذار بسیاری از پیروزی‌های اقتصادی استقلال بود. او البته با دعوت دوباره به تیم ملی، کمی غم جام‌نبردنش را از یاد برده است.

مهرداد محمدی |   اولین فصل حضورش در استقلال پرفراز‌و‌نشیب بود و گاهی حتی کارش به نیمکت‌نشینی هم کشید اما در مجموع با آمار 8گل زده و 2پاس‌گل کارنامه بدی بر جا نگذاشت. محمدی اواخر فصل دوباره به ترکیب برگشت و در روز پایانی هم مقابل پیکان دبل کرد اما قهرمانی در ورزشگاهی دیگر از دست رفته بود. در نتیجه با خشم ناشی از این موضوع یک مصاحبه غیربهداشتی(!) انجام داد که باعث خواهد شد 6مسابقه اول فصل بعد را از دست بدهد.

گوستاوو بلانکو |  قطعا یکی از بهترین خارجی‌هایی بود که در سال‌های اخیر وارد فوتبال ایران شده‌اند. افت مقطعی‌اش را پشت سر گذاشت و در نیم‌فصل دوم اوج خوبی گرفت. او با هوش و تجربه بالایش به دفعات هنر خودش را نشان داد و رسما تبدیل به توپ‌پخش‌کن خط حمله استقلال شده بود. گل ناگهانی و هنرمندانه بلانکو به ذوب‌آهن ارزش‌های تبدیل‌شدن به گل قهرمانی را داشت اما در نهایت اینطور نشد.