مستر خروس در محل

سحر جعفریان؛ روزنامه‌نگار

مشتی نان خشک و ظرفی آب در هر قفس که بیش از 3تا 8مرغ سفید در آن جا دارد، می‌گذارد. خروس‌های سیاه اما سهم بیشتری در خوردن نان خشک دارند. برای همین است که احمد گوشه قفس آن زبان‌بسته‌ها مشت‌مشت نان خشک انباشته کرده. کنج چند قفس دیگر نیز تعدادی مرغ قهوه‌ای‌رنگ کز کرده‌اند و همه این قفس‌های جوش‌خورده به هم روی گاری چرخ‌داری سوارند که تابلوی «مرغ و خروس نذری موجود است» در یک طرفش به چشم می‌آید. احمد روی دسته گاری چرخ‌دارش، تخته چوبی و چاقویی تیز جاسازی کرده تا علاوه بر فروش قربانی، خدمات ذبح نیز ارائه دهد. بی‌دلیل نیست که اهالی محل (روستایی در حاشیه شهر تهران) او را «مستر خروس» شهرت داده‌اند. روال کارش این‌طور است که بعد از انتخاب مرغ و خروس قربانی توسط مشتری‌ها و خوراندن کمی آب و خواندن ذکر و دعایی زیر لب، به هر نیتی که مشتری در سر و دل دارد عمل ذبح با کشیدن تیغه چاقو بر گردن قربانی انجام می‌شود. انواع مرغ‌ قربانی از 100تا 150هزار تومان و خروس سیاه نیز 200هزار تومان قیمت‌گذاری شده‌است.
احمد این کار و گاری چرخ‌دار را از پدرش به ارث برده و راه و رسم قربانی کردن را نیز در سال‌های کودکی از مادربزرگش یاد گرفته؛ در سال‌هایی که مرضی ناشناخته گریبانگیرش بود و هر چند‌ماه یک‌بار بستری‌اش می‌کرد و از هم‌سالانش جدا. تا مرضش عود می‌کرد، مادربزرگش قصاب دوره‌گرد را که قفس مرغ و خروس را روی سر می‌چرخاند، صدا می‌زد. پیش از رسیدن قصاب دوره‌گرد، مادربزرگ دست می‌برد به گره گوشه روسری‌اش. گره‌ اگر سنگین و درشت بود، امکان سخاوت در قربانی کردن را داشت و سفارش ذبح خروس سیاه و پروار می‌داد. احمد از مادربزرگ شنیده بود: «سیاهی این خروس به رنگ چشم زخم است که اگر قربانی‌اش کنیم، تنگ‌نظر را کورانده‌ایم و بلا دور می‌شود.» دعای ذبح را هم خود مادربزرگ با صدایی بلند می‌خواند، وقتی که قربانی بال‌‌وپربسته رو به قبله قرار می‌گرفت. از همان وقت، ذکر دعا در ذهن احمد جا گرفت تا به امروز که کسب ‌و کارش همین است. او مرغ و خروس‌ها را در وزن و نژادهای مختلف از یک دامدار پیر در آن حوالی می‌خرد. تازگی‌ها هم برای معاش بهتر به اجرای ایده «قربانی در محل با مستر خروس» فکر می‌کند. مقدمات ایده را فراهم می‌داند: «سیار بودن به کمک گاری چرخ‌دار‌ و تبلیغات به لطف حسن اخلاق و مشتری‌مداری تا دلتان بخواهد دارم.»