همان همیشگی

شاید اگر در پایان نیم‌فصل اول از هواداران و کارشناسان فوتبال در ایران می‌پرسیدی بهترین بازیکن لیگ برتر چه‌کسی بوده است، بخش قابل توجهی از آنها با قاطعیت به رامین رضاییان رأی می‌دادند؛ ستاره و همه‌کاره سپاهان که آنقدر درخشید تا یحیی گل‌محمدی به‌دلیل از دست دادنش (ولو به‌خاطر تصمیمات انضباطی) از سوی هواداران خودی در پرسپولیس مواخذه شد. او جناح چپ رقبا را به آتش می‌کشید، حمله می‌کرد، دریبل می‌زد، بهترین سانترها را داشت و روی ضربات ایستگاهی هم لرزه به جان رقیب می‌انداخت. رضاییان در چنین اتمسفری با تیم ملی راهی جام ملت‌های آسیا شد. رامین در تیم ملی فقط صادق محرمی را به‌عنوان رقیب خودش می‌دید که احتمالا خیلی هم او را جدی نمی‌گرفت. با وجود این از بازی با امارات به بعد، محرمی هم مصدوم شد تا رضاییان به تنها گزینه سمت راست خط دفاعی تبدیل شود.
خروجی یکه‌تازی رامین در آن جناح اما چیز چندان دندان‌گیری نبود. رضاییان در کمال ناباوری، جام ملت‌ها را با صفر گل و صفر پاس گل ترک کرد. او به شکلی عجیب در فاز هجومی ضعیف‌تر از حد انتظار ظاهر شد و نتوانست گره از کار تیم باز کند. برخی، این افول رضاییان را به کادرفنی ربط می‌دهند؛ اینکه او در سپاهان زیرنظر دستیار سابق ژوزه مورینیو کار می‌کند و در تیم ملی زیرنظر امیر قلعه‌نویی. فعلا به درست یا غلط بودن این تحلیل کاری نداریم اما نکته اینجاست که ضعف همیشگی رضاییان در این تورنمنت هم بار دیگر خودش را نشان داد؛ مشکلات دفاعی.
اصلا به همین دلیل بود که برانکو و مخصوصا دراگان اسکوچیچ قید استفاده از رضاییان را می‌زدند. با این حال او در بازگشت کارلوس کی‌روش و نیز دوره امیر قلعه‌نویی به تیم ملی برگشت تا بار دیگر ثابت شود ضعف سنتی‌اش ترمیم نشده. فضای پشت رضاییان در بسیاری از بازی‌ها، مثلا دقایق پایانی همان دیدار با امارات یا مخصوصا بازی با سوریه به جولانگاه بازیکنان حریف تبدیل شد و نهایتا آفسایدی که رامین روی گل معز علی در بازی با قطر پر کرد، کار ایران را به پایان رساند. کار ایران و شاید کار خودش را در تیم ملی... .