اژدهای فارسی دیگر وارد نمی‌شود

علیـرضا محمودی

جشنواره فیلم می‌تواند همچون یک حضور و غیاب عمل کند. همانطور که کمدی‌ها و جنگی‌ها حضوری پرتعداد دارند و با درام‌های اجتماعی شانه می‌زنند، تریلر‌های مواد‌مخدری کمیاب و ملودرام‌های اشک‌انگیز نایابند اما برخی از چرخه‌های فیلمسازی برای همیشه فراموش‌شده‌ و بعید است حضور والدین هم در سرنوشت آنها مؤثر باشد. یکی از چرخه‌های به‌فراموشی‌سپرده‌شده، برای همیشه فیلم رزمی ایرانی است.
در دهه50 اقبال عمومی جوانان به ورزش‌های رزمی مشرق‌زمین با درخشش بروسلی و فیلم‌های هنگ‌کنگی ارتباط مستقیم داشت. بسیاری از جوانان پوستر بروسلی را به اتاقشان می‌زدند و در بعضی خانه‌ها از سای و نانچکو برای تزیین خانه استفاده می‌شد. در ایران اقبال به فیلم‌های کاراته‌ای به حدی مضر تشخیص داده شده که در سال1362 تنور فیلم‌های کارته‌ای که با فیلم‌هایی مثل پنجه‌های مرگبار داغ‌تر هم شده بود، خاموش شود.
 ایرانی‌کردن هنر‌های رزمی هم برای خود طرفدار داشت. ابراهیم میرزایی در باشگاه معروف خود(دانشکده انشای تن و روان) جوانان بسیاری را برای آموزش کونگ‌فوی ایرانی که کونگ‌فوتوآ خوانده می‌شد، تعلیم می‌داد. پوستر‌ها و کتاب‌های میرزایی در همه خرازی‌ها و کتابفروشی‌ها فروخته می‌شد. عکس بسیاری از بازیگران ایرانی با گارد ورزش‌های رزمی روی جلد مجلات آن سال‌ها چاپ می‌شد اما تلاش برای ساخت فیلم کارته‌ای ایرانی نیم قرن پیش توسط ناصر محمدی عملی شد. 2فیلم شرور(1352) و گریز از مرگ(1353) با هنرنمایی رزمی‌کاران ایرانی که گروه ضربت نامیده می‌شدند صحنه‌های زد و خورد این فیلم‌ها اجرا شد. میزان موفقیت این دو فیلم که فیروز(ستار هریس) ورزشکار کچیست نقش‌اول هر دوی آنها بود، آنقدر نبود که تولید این فیلم‌ها ادامه پیدا کند. موفقیت 2فیلم فرار از اردوگاه(1372) ساخته حسن کار بخش و ادامه‌اش یاس‌های وحشی(1376) ساخته محسن محسنی نتوانست باعث زنده‌شدن جریان فیلم‌های کاراته‌ای شود. سینمای ایران در این دوران با تولید فیلم‌های چرخه کافی‌شاپی راه نمایش هرگونه مبارزه را بست. آخرین‌باری که روی پرده سینماهای ایران هنر‌های رزمی دیده شد متعلق به 17سال پیش است که «هدف اصلی» ساخته قدرت‌الله صلح‌میرزایی نمایش داده شد و نفروخت تا سینمای رزمی همچنان غایب باشد.