جولان قحطی و سرما در غزه

رضا عمویی-روزنامه‌نگار

بحران انسانی در غزه فقط مربوط به افزایش آمار شهدای فلسطینی به بیش از 24هزار نفر نیست، بلکه غزه امروز با بحران جدی‌تری برای حدود 2میلیون‌نفر از بازماندگان روبه‌روست که همگی در اوج سرمای زمستان از خانه و کاشانه خود آواره شده‌اند. جنگ و بمباران غزه، همه ساکنان این باریکه را سرگردان چادرهای موقت و یا خانه‌های نیمه مخروبه کرده است. حتی اگر آمار شهدای فلسطینی را نیز درنظر نگیریم، 2میلیون آواره‌ای که بر اثر جنگ در غزه آواره شده‌اند بزرگ‌ترین نشانه جنایت ضدانسانی تل‌آویو علیه غزه است.

1/9میلیون  آواره در سرما

3ماه پس از آغاز بمباران غزه، اکنون غزه در چنگال یک فاجعه انسانی بزرگ است. کمک‌های امدادی بسیار محدود و براساس آمار صلیب سرخ فقط جوابگوی کمتر از یک درصد از آوارگان است و 1.9میلیون نفر در سرمای زمستانی بلاتکلیف و بی‌سرانجام رها شده‌اند. توفان‌های بارانی و بادهای قوی در باریکه غزه که همواره پذیرای بادهای زمستانی مدیترانه است، چادرهای آوارگان فلسطینی را هر روز بر سرشان خراب می‌کند و باران‌های پی در پی در روزها و شب‌ها پیدا کردن هیزم را برای آوارگان بسیار دشوار کرده است، تا آنجا که سرمای زمستانی به شیوع بیماری‌های پی‌در پی و سرما خوردگی‌های مزمن در میان آوارگان منجر شده است.

یک نان برای یک  روز یک خانواده
مردی که ناامیدانه در میان ساختمان‌های ویران شده از بمباران جنگنده‌های اسرائیلی نشسته، به نیوعرب می‌گوید که مردان، زنان و کودکان در غزه میان سوگ عزیزان و خانه‌های ویران و قحطی آب و غذا سرگردان شده‌اند و هیچ نهادی نیست که بخواهد به آوارگان رسیدگی کند. این فلسطینی آواره در غزه می‌گوید که مردم نمی‌دانند برای کمک گرفتن به کجا بروند؟ همه جا ویران شده و گاه یک تکه نان میان یک خانواده چند نفری برای یک روز تقسیم می‌شود. به‌گفته این شهروند آواره در غزه، ساکنان در مواردی برای یافتن غذا و نان خشک ناگزیر به ورود به خانه‌های نیمه ویران می‌شوند و از میان سقف‌های فروریخته آشپزخانه‌های بمباران شده حبوبات و خشکبار و یا نان خشک را جست‌وجو می‌کنند.

اثاث منزل، سوخت آوارگان در زمستان
خبرنگار الجزیره هم در گزارشی میدانی به گروهی از آوارگان فلسطینی برخورد کرده که می‌گویند: ما هیچ سرپناهی نداریم که به آن پناه ببریم. به برخی از ما چادر امداد رسیده است، اما خیلی از ما حتی همان چادر و سرپناه را هم نداریم. سوخت هم که اصلا پیدا نمی‌شود و بسیاری از آوارگان از آنچه از اثاثیه خانه‌هایشان باقی مانده است برای آتش زدن و گرم نگه داشتن خودشان استفاده می‌کنند. گزارش‌های دیگری نیز موجود است که در آن گفته شده برخی از آوارگان غزه فقط با یک وعده غذایی در روز که شامل چند عدد گوجه‌فرنگی از برخی مزارع رها شده است، تغذیه می‌کنند.

محرومیت از آب،  یعنی حکم اعدام
آب به‌عنوان اولین نیاز هر انسان در غزه نایاب شده است. نهاد حقوق بشری «دیده‌بان حقوق بشر اروپا-مدیترانه» در گزارشی به موضوع محروم ماندن ساکنان غزه از آب آشامیدنی قابل شرب پرداخته و آن را یک جنایت جنگی از سوی رژیم صهیونیستی عنوان کرده که جان آوارگان را تهدید می‌کند. این نهاد حقوق بشری توضیح می‌دهد که تشنگی تمامی غزه به‌خصوص مناطق شمالی را دربرگرفته و رژیم صهیونیستی از زمان آغاز تجاوز به این باریکه، مانع ورود آب شده و به شکل عامدانه و با برنامه چاه‌های آب و منابع تأمین آب را بمباران می‌کند، همزمان کمبود سوخت مانع فعال‌سازی ایستگاه‌های تصفیه آب شده است. در بخش دیگری از این گزارش آمده است: «ارتش اسرائیل 2 مخزن اصلی آب و حداقل ۶۵ درصد از چاه‌ها را در شهر غزه و شمال نوار غزه منهدم کرده که منجر به کمبود شدید و بی‌سابقه آب شده است؛ همچنین با ادامه اشغال و اعمال محدودیت‌های شدید برای ورود تجهيزات بشردوستانه، ازجمله مقادیر سوخت مورد نیاز برای بهره‌برداری از تاسیسات آب، این مصیبت در حال افزایش است.» به‌گفته این نهادحقوق بشری، رنج کمبود آب آشامیدنی در شمال نوار غزه مانند شکنجه اعدام برای شهروندان است که به قیمت جان‌شان تمام خواهد شد.