شهر ریموت‌ها

مژگان مهرابی ؛ روزنامه‌نگار

اول خیابان فردوسی،درست 50قدم جلوتر، کوچه باریکی‌وجود دارد به‌نام فروردین؛ البته‌از قدیم به پشت شهرداری معروف بوده و هنوز هم مردم آن را به این نام می‌شناسند. در ورودی کوچه، طناب نازکی به میله‌هایی که دردوطرف گذر قرار داردگره خورده واجازه رفت‌وآمد به ماشین و موتور نمی‌دهد. اول صبح با اینکه سوز سرما شلاق وار به‌صورت رهگذران می‌خورد، مردم زیادی در راسته بازار پشت شهرداری مشغول دیدن ویترین‌ها هستند.
آنچه بیشتر از همه جلب توجه می‌کند، ویترین کنترل‌های تلویزیون است. البته نه ویترین شیشه‌ای خوشرنگ و لعاب کرده. منظور تکه مقوا یا تخته نازکی است که روی اهرمی تکیه کرده و از بالا تا پایین آن ماکت کنترل تلویزیون نصب شده است؛ مدل به مدل. همه جور مارکی وجود دارد. تنوع‌شان آنقدر زیاد است که هر کس برای خرید آمده باشد دست خالی برنمی‌گردد. حتی کنترل تلویزيون‌های عهد عتیق هم در بین‌شان پیدا می‌شود. جلوی هر مغازه یکی از این ویترین‌های مقوایی وجود دارد که مشتری را برای خرید به داخل فروشگاه ترغیب کند. «حمید رنجبر» یکی از فروشنده‌هاست.  از مارک پاناسونیک و سامسونگ و ال جی تا مارک‌های قدیمی مثل پارس و شهاب در قفسه اش موجود است. می‌گوید:‌ «بسیاری از اجناس ما ته انباری است، وسایلی که از قبل مانده و اگر کسی نیاز داشته باشد برایش می‌آوریم. قیمتی هم ندارند. البته خرید جدیدمان به نرخ امروز دلار است. مثلا کنترل تلویزيون شهاب که خرید قدیم بوده و در انبار داریم را 15هزار تومان می‌دهیم. اما اگر بخواهیم همین کنترل را از چین وارد کنیم قیمتش می‌شود 100هزار تومان.»  اینکه ریموت کنترل تلویزيون‌های ایرانی از چین وارد می‌شود جالب است. قیمت آنها خیلی گران نیست و به راحتی در دسترس مردم قرار می‌گیرد برای همین بازار خوبی دارد.  او اشاره می‌کند: «گران‌ترین کنترل تلویزیون، مربوط به تلویزیون‌های هوشمنداست که قیمت اصلی آنها  تا 3میلیون‌تومان است. اما فیک آن را می‌توان با 500هزار تومان خرید. معمولا مشتری متوجه اصلی یا فیک بودن جنس نمی‌شود و این به انصاف فروشنده برمی‌گردد. بعضی‌ها کم لطفی می کنند و جنس فیک را به قیمت اصلی می‌فروشند.»